Δέκα κρίσιμα λάθη

πηγή:http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_80_18/04/2010_398037

           Tου Αλεξη Παπαχελά

   Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως το μεγαλύτερο μέρος της βαριάς ευθύνης για το πού βρίσκεται σήμερα η χώρα το έχει η προηγούμενη κυβέρνηση. Καμία! Ενα σημαντικό όμως, πια, κομμάτι της ευθύνης ανήκει αναμφίβολα στη σημερινή κυβέρνηση. Μερικά κρίσιμα λάθη επιδείνωσαν καταλυτικά την κατάσταση:……

  1. Ο κ. Παπανδρέου παρ’ ότι έβλεπε ότι θα ερχόταν στην εξουσία δεν είχε προετοιμασθεί γι’ αυτήν. Ακόμη και ο σχεδιασμός του νέου υπουργικού συμβουλίου είναι εμφανές ότι έγινε στο πόδι, πάνω σε μια κόλλα χαρτί, όπως φάνηκε από την κατάργηση του υπουργείου Ναυτιλίας, τον τουρισμό που έμεινε ορφανός κ.λπ. Ούτε πρόσωπα είχαν επιλεγεί για θέσεις κλειδιά ούτε υπήρχε πραγματικό επιχειρησιακό σχέδιο, πλην των επικοινωνιακών τεχνασμάτων με τα υβριδικά αυτοκίνητα και τον… Ασεμπίγιο.

  2. Η στελέχωση ορισμένων κρίσιμων πόστων δεν συνήδε με την κρισιμότητα των περιστάσεων, ενώ σχεδόν διασφάλιζε τη διγλωσσία και το χάος (π. χ. το δίδυμο Παπακωνσταντίνου – Κατσέλη).

  3. Η διαφαινόμενη χρεοκοπία της χώρας ήταν γνωστή στην ηγετική ομάδα της κυβέρνησης πριν από τις εκλογές. Ηταν γνωστή από τις ενημερώσεις του προέδρου της Τραπέζης της Ελλάδος, αλλά και τις συνεχείς επαφές του κ. Παπανδρέου με διεθνούς φήμης οικονομολόγους. Αλλά και ο κ. Καραμανλής δεν έκρυψε, στο τέλος βέβαια, την αλήθεια των αριθμών. Ο κ. Παπανδρέου επέμεινε όμως σε εκείνο το μοιραίο «λεφτά υπάρχουν» και τις συνταγές της κ. Κατσέλη. Δεν μείωσε τις προεκλογικές δεσμεύσεις και το κυριότερο δεν προσγείωσε τον κόσμο στην πραγματικότητα που ήξερε ότι θα παραλάβει.

 4. Οταν αποφασίστηκε η απογραφή του πραγματικού ελλείμματος, δεν υπολογίστηκαν ορθά οι αντιδράσεις των αγορών ούτε ζυγίστηκαν οι επιπτώσεις της ενέργειας αυτής. Το σοκ του 12,7% είχε νόημα μόνο αν (α) έπαιρνε άμεσα μέτρα και (β) έπαιρνε πίσω όλες τις προεκλογικές υποσχέσεις για επιδόματα στήριξης κ.λπ.

 5. Ο πρωθυπουργός βοήθησε θεαματικά στη δημιουργία ενός εξόχως αρνητικού στερεοτύπου για τη χώρα όταν δήλωσε ευθαρσώς στους υπόλοιπους ηγέτες της Ε.Ε. ότι είμαστε η πλέον διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης. Και αλήθεια να είναι…

  6. Ο κ. Παπανδρέου και στενοί του συνεργάτες δεν έδειξαν να καταλαβαίνουν πως άλλο πράγμα οι αγορές και άλλο η διαπραγμάτευση με τους άλλους πολιτικούς ηγέτες. Και γι’ αυτό βρίσκονται πάντοτε και σταθερά δύο βήματα πίσω από τις αγορές, που συνεχώς τους εκπλήσσουν δυσάρεστα.

  7. Αναλώθηκε πολύτιμο κεφάλαιο και ενέργεια στην παγκόσμια μάχη κατά των κερδοσκόπων. Από αυτή δεν κέρδισε τίποτα η Ελλάδα.

  8. Ο πρωθυπουργός διαπιστώνει ότι οι εφορίες δεν έχουν κάνει τη δουλειά τους και αντί να στείλει σπίτι του τον αρμόδιο γ.γ., τον αφήνει να σχολιάζει το πρόβλημα λες και είναι εμπειρογνώμων. Ουδείς έχει καταλάβει ότι υπάρχει πραγματικό αφεντικό σε αυτήν την κυβέρνηση που παρακολουθεί, διοικεί και στο τέλος απολύει, όταν κάποιος δεν κάνει τη δουλειά του.

  9. Οταν φάνηκε πως οι αγορές στερεύουν, απευθυνθήκαμε στην Ε.Ε. Οταν οι Γερμανοί έδειξαν πόσο σκληροί θα ήταν στους όρους τους, η Ελλάδα άρχισε να απειλεί ότι θα προσφύγει στο ΔΝΤ. Ετσι λοιπόν οι Γερμανοί αποφάσισαν, μαζί με τις αγορές, να μας στείλουν εκεί. Τότε θυμηθήκαμε ότι δεν μας αρέσει το ΔΝΤ και πως δεν είναι σωστό για την Ευρώπη να μπλέξει στα πόδια της το ΔΝΤ.

 10. Ο κ. Παπανδρέου διακήρυξε την περασμένη Κυριακή ότι το πιστόλι είναι τώρα γεμάτο και συνεπώς οι αγορές θα υποκύψουν. Το spread του δεκαετούς ομολόγου έφτασε την Παρασκευή τις 430 μονάδες.

Κάθε καλόπιστος άνθρωπος θα συμφωνήσει πως ο κ. Παπανδρέου ανέλαβε την πρωθυπουργία στη χειρότερη δυνατή συγκυρία της μεταπολίτευσης μετά την περίοδο 1974-5. Ολοι μας θέλουμε να πετύχει, γιατί στον ορίζοντα δεν φαίνεται εναλλακτική λύση και γιατί από τους χειρισμούς του εξαρτώνται πολλά. Είναι, όμως, επίσης βέβαιο ότι αν συνεχιστούν η έλλειψη προετοιμασίας, η απουσία μιας σφικτής έμπειρης ομάδας, η διεθνής υπερκινητικότητα χωρίς στόχους, οι «μαγκιές» έναντι αγορών, Γερμανών, ΔΝΤ κ.λπ. κ.λπ., το μέλλον δεν προδιαγράφεται ρόδινο. Και όσο άδικο κι αν είναι, κάθε καθυστέρηση και στραβοπάτημα διασφαλίζει πως μπορεί η ευθύνη να ανήκει στον κ. Καραμανλή, το ναυάγιο όμως θα το φορτωθεί ο κ. Παπανδρέου.

Advertisements

ΡΑΔΙΟ ΚΟΡΑΣΙΔΗ ΚΑΙ SAAB ΕΛΛΑΣ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ 4ημερη ΕΡΓΑΣΙΑ

Η οικονομική κρίση σπρώχει ελληνικές επιχειρήσεις σε κατάργηση της πενθήμερης εργασίας, με τους εργαζόμενους να το δέχονται φοβούμενοι την απόλυση- Η αρχή γίνεται και απο τον πρόεδρο του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Αθηνών- Τί λέει στο Newsit – Ποιές άλλες επιχειρήσεις πρόκειται να οδηγηθούν σε αυτό το καθεστώς… 

Το ΔΝΤ «έρχεται» αύριο στην Αθήνα, αλλά τα εργασιακά κεκτημένα ήδη καταργούνται. Το Newsit αποκαλύπτει ότι πολλές γνωστές επιχειρήσεις έχουν ήδη «κόψει» το πενθήμερο και επιβάλλουν τετραήμερη εργασία και μειωμένες αποδοχές. Άλλού οι εργαζόμενοι αντιδρούν, στις περισσότερες όμως περιπτώσεις «σκύβουν το κεφάλι» για να μη χάσουν τη δουλειά τους. Συχνά η κατάργηση της πενθήμερης εργασίας αποτελεί «προθάλαμο» για απολύσεις, με μειωμένη αποζημίωση. 

Το «χορό» ανοίγει ο πρόεδρος του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Παύλος Ραβάνης. Μιλώντας στο Newsit αποκαλύπτει πως για να μπορέσει να σώσει την βιοτεχνία του, αναγκάστηκε να μειώσει τις εργάσιμες ημέρες σε τέσσερις. Οι εργαζόμενοι στην βιοτεχνία του δουλεύουν από Δευτέρα έως και Πέμπτη, με μικρότερες αποδοχές. »Αναγκαστικά έπρεπε να μειωθούν τα έξοδα, αλλιώς θα έβαζα λουκέτο και θα μέναμε όλοι στον δρόμο» επισημαίνει. » Κάλεσα τους εργαζόμενους, τους το ανακοίνωσα και το δέχτηκαν» λέει χαρακτηριστικά.

Η πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Αθήνας Σταυρούλα Σαλουφάκου σχολιάζοντας στο NewsIt την κίνηση του κ. Ραβάνη, λέει οτι «όταν ο πρόεδρος του βιοτεχνικού επιμελητηρίου υιοθετεί τετραήμερη εργασία, ουσιαστικά δείχνει τον δρόμο προς όλα τα μέλη να κάνουν το ίδιο».

Η κα Σαλουφάκου καταγγέλει επίσης οτι ότι γίνονται προσπάθειες να καταργηθεί η τετραήμερη εργασία στην επιχείρηση Ράδιο Κορασίδη και στην πολυεθνική Teleperformance. 

Ο Γιώργος Καβακλής, πρόεδρος των εργαζομένων στο Ράδιο Κορασίδη, μιλώντας στο Newsit λέει πως η διοίκηση έκανε πρόταση να μειωθούν οι εργάσιμες ημέρες σε τρείς και παράλληλα να γίνει μείωση μισθών κατά 40%, προκειμένου να μην μπεί λουκέτο, όπως τους είπαν. Οι εργαζόμενοι δεν το δέχτηκαν και αυτή την περίοδο βρίσκονται σε διαπραγμάτευση. »Ανασφάλεια και μόνο ανασφάλεια για εμάς και τις οικογένειές μας, που δεν ξέρουμε την ώρα που θα βρεθούμε στον δρόμο» τονίζει.

Στην αντιπροσωπεία αυτοκινήτων Saab το μέτρο ήδη εφαρμόζεται και μάλιστα οι εργαζόμενοι τρομοκρατημένοι από το ενδεχόμενο απόλυσης, όχι μόνο δεν απευθύνθηκαν στα συνδικάτα, αλλά το δέχτηκαν χωρίς αντίδραση.Το ίδιο συμβαίνει σε γνωστό εργοστάσιο υδροστροβίλων στο Μπογιάτη. 

Μία τέτοια εξέλιξη είναι ζοφερή για τις εργασιακές σχέσεις και πέρα από τη μείωση μισθού κρύβει και πολλές άλλες παγίδες. Σε όσες επιχειρήσεις εφαρμόστηκε η απασχόληση με λιγότερες ημέρες, αυτό έγινε «προθάλαμος» για απολύσεις με μικρότερη αποζημίωση. Και αυτό γιατί η αποζημίωση προκύπτει με βάση το τελευταίο χρονικό διάστημα και αυτό σημαίνει μικρότερες αποζημιώσεις. 

Μάλιστα η αλλαγή σε τετραήμερη απασχόληση για έναν εργαζόμενο που είναι αορίστου χρόνου, σημαίνει ότι μετά το πρώτο εξάμηνο εφαρμογής του, η απόλυση θα συνοδεύεται από τη μισή αποζημίωση από ότι θα έπαιρνε, χωρίς να είχε εφαρμοστεί το μέτρο της μειωμένης απασχόλησης.

ΣΤΟΝ ΚΛΟΙΟ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

του Άρη Μανουσέλη

enet.gr
Το μεγαλύτερο μέρος των τηλεοπτικών ειδήσεων εξαντλείται στην προβολή κλοπών, βιασμών, επικείμενων οικονομικών καταστροφών, πραγματικών ή επινοημένων τρομοκρατικών απειλών.

Οπότε, ανοίγοντας κάποιος την τηλεόραση την ώρα του γεύματος, διατρέχει τον κίνδυνο να χάσει κάθε όρεξη για φαγητό: η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ανασφάλειας και τα μαζικά φοβικά σύνδρομα δηλητηριάζουν την καθημερινή ζωή όλων μας. Μάλιστα, σε περιόδους κοινωνικής κρίσης, όπως αυτή που βιώνουμε στις μέρες μας, αισθανόμαστε ότι βρισκόμαστε διαρκώς υπό το καθεστώς κάποιας αόριστης απειλής· η οποία, μολονότι είναι συνήθως ασαφής, καταφέρνει να μας αναστατώνει βαθύτατα. Πού βασίζεται όμως και τι τελικά εξυπηρετεί αυτή η συστηματική καλλιέργεια του φόβου; …
 

Ο φόβος, το έντονο άγχος, η παρατεταμένη αγωνία και ο πανικός αποτελούν πολύ οικεία ανθρώπινα αισθήματα με βαθύτατες -αν και συνήθως αδιαφανείς- ρίζες στη βιοψυχολογική και στην κοινωνική μας ιστορία. Και ίσως γι’ αυτό, κατά κανόνα, αποδεικνύεται εξαιρετικά ανεπαρκής ο έλεγχος ή η διαχείριση τέτοιων αρνητικών συναισθημάτων από τον εγκέφαλο που τα βιώνει. 

Από όλες τις έρευνες των επιστημών που μελετούν αυτά τα φαινόμενα -νευροβιολογία, εξελικτική και κοινωνική ψυχολογία, ηθολογία- θεωρείται πλέον επιβεβαιωμένο ότι ο φόβος και ο πανικός αποτελούν δύο βασικές αντιδράσεις όχι μόνο των ανθρώπων αλλά και των περισσότερων ζώων όταν αντιμετωπίζουν άγνωστες και απειλητικές καταστάσεις. Αυτά τα «αρνητικά» συναισθήματα είναι βιολογικά απαραίτητα επειδή λειτουργούν ως σήματα κινδύνου που κινητοποιούν τους μηχανισμούς άμυνας ή φυγής του οργανισμού όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με μια πραγματική ή και κατά φαντασία, απειλητική κατάσταση. Διότι, βέβαια, όπως όλοι γνωρίζουμε, η σκέψη και μόνο μιας επικείμενης αλλά σοβαρής απειλής αρκεί για να μας προκαλέσει έντονο φόβο, αγωνία ή και πανικό. 

Ενώ όμως ο φόβος αποτελεί όντως την πιο άμεση αντίδραση αυτοσυντήρησης των περισσότερων οργανισμών, στα θηλαστικά, και ειδικότερα στα πρωτεύοντα, εκδηλώνεται με εξαιρετικά σύνθετα πρότυπα συμπεριφοράς. Οσο για τους ανθρώπους, αυτοί εκδηλώνουν φοβικές αντιδράσεις παντελώς άγνωστες ακόμη και στους στενότερους συγγενείς τους, τους ανθρωποειδείς πιθήκους.

Πράγματι, λόγω της ανεπτυγμένης νοημοσύνης και ειδικότερα της αυτοσυνείδησής του, ο άνθρωπος θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί ως το πλέον φοβισμένο πλάσμα πάνω στον πλανήτη μας. 

Η τοξική επίδραση του φόβου 

Αραγε πώς αντιδρά ο οργανισμός μας, και ειδικότερα ο εγκέφαλός μας, απέναντι σε μια σοβαρή απειλή; Οταν, για παράδειγμα, κάποιος επιχειρεί να μας κλέψει υπό την απειλή ενός όπλου ή όταν, άθελά μας, γινόμαστε μάρτυρες μιας σκηνής ανείπωτης βίας με θύματα μια γυναίκα ή ένα παιδί; Και στις δύο περιπτώσεις, όπως έδειξαν όλες οι έρευνες, ο εγκέφαλός μας αντιδρά με μια θύελλα χημικών σημάτων. 

Αυτά τα χημικά σήματα θέτουν αμέσως τον εγκέφαλό μας σε κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» και το σώμα μας σε επιφυλακή, ώστε να επιλέξουμε την καταλληλότερη αντίδραση για την περίσταση: να τραπούμε σε άτακτη φυγή ή, αν μπορούμε, να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας ή το θύμα της βίας. 

Στη θέα μιας σοβαρής απειλής, το σώμα απελευθερώνει αμέσως αγγειοσυσταλτικές ορμόνες -αδρεναλίνη, νοραδρεναλίνη και κορτιζόλη. Αυτές αυξάνουν τον καρδιακό ρυθμό, ενώ η αυξημένη ροή αίματος συνοδεύεται και από έντονη νευρική υπερδιέγερση. Το δέρμα μας ψύχεται ενώ τα μάτια διαστέλλονται για να βλέπουν καλύτερα. Παράλληλα, οι περιοχές του εγκεφάλου που εμπλέκονται στη λήψη άμεσων αποφάσεων δέχονται επειγόντως σήματα ενεργοποίησης. 

Οι νευρολογικές και βιοχημικές λεπτομέρειες του «μηχανισμού του φόβου» που κινητοποιείται σε περίπτωση κινδύνου έχουν αρχίσει να αποκαλύπτονται εδώ και μερικά χρόνια. Ετσι, έγινε γνωστό ότι στο επίκεντρο αυτού του πολύπλοκου μηχανισμού βρίσκεται μια μικρή, αλλά αποφασιστικής σημασίας, δομή του εγκεφάλου: η αμυγδαλή. Πρόκειται για εγκεφαλική δομή που προκύπτει από τη στενή διασύνδεση και την τοπική οργάνωση διαφορετικών νευρικών πυρήνων που βρίσκονται στο βάθος του εγκεφάλου. Και η αποστολή της είναι να συντονίζει τις αποκρίσεις του εγκεφάλου σε όλα τα συγκινησιακά φορτισμένα ερεθίσματα που δέχεται. 

Η αμυγδαλή, όπως έδειξαν οι πρωτοποριακές έρευνες του Joseph Ε. Le Doux, πρωταγωνιστεί τόσο στη ρύθμιση όσο και στην εκδήλωση όλων των βασικών αισθημάτων (φόβος, αγάπη, μίσος, οργή). Αυτό συμβαίνει επειδή η αμυγδαλή συνδέεται στενά με διάφορα εγκεφαλικά κέντρα, με τα οποία και επικοινωνεί ανταλλάσσοντας πληροφορίες υπό τη μορφή χημικών σημάτων. 

Για παράδειγμα, η άμεση σύνδεση της αμυγδαλής με τον θάλαμο, την εγκεφαλική δομή που δέχεται το μεγαλύτερο μέρος των ερεθισμάτων, αλλά και με τον νεοφλοιό, τής επιτρέπει να ενημερώνεται διαρκώς για το τι συμβαίνει μέσα και έξω από τον οργανισμό. Ενώ η επαφή της με τον ιππόκαμπο, της παρέχει τη δυνατότητα ταχύτατης πρόσβασης σε όλες τις απαραίτητες μνημονικές πληροφορίες. 

Ο Le Doux απέδειξε ότι για την επεξεργασία των πληροφοριών η αμυγδαλή ακολουθεί δύο βασικές οδούς: την ταχύτατη «κατώτερη οδό», που της επιτρέπει να λαμβάνει σήματα από τον θάλαμο μέσα σε 12 χιλιοστά του δευτερολέπτου· και την «ανώτερη οδό», όπου η σύνδεσή της με τον νεοφλοιό τής επιτρέπει να επεξεργάζεται μέσα σε 30-40 χιλιοστά του δευτερολέπτου ό,τι συμβαίνει στο παρόν. 

Πολλοί από τους ανεξήγητους φόβους μας και κάποια από τα φαινομενικά «παράλογα» άγχη μας ίσως να προκύπτουν από αυτή την ταχύτατη, αλλά μη συνειδητή, «κατώτερη οδό» επεξεργασίας. Πάντως, από τις μέχρι σήμερα έρευνες σχετικά με τους νευροεγκεφαλικούς και ψυχολογικούς μηχανισμούς του φόβου δεν προκύπτει η ύπαρξη στον εγκέφαλό μας ενός μοναδικού «κέντρου» του φόβου. Ολα δείχνουν, αντίθετα, ότι ευρύτερες περιοχές του εγκεφάλου συνεργάζονται στενά για την παραγωγή και την αντίληψη των σύνθετων φοβικών μας αισθημάτων. 

Πάντως, πιο πρόσφατες νευροψυχολογικές μελέτες, όπως αυτές των Αμερικανών κλινικών ψυχολόγων Thomas Borkovec, Stefan Hofmann και Jack Nischke, σε άτομα που υποφέρουν από επίμονα φοβικά αισθήματα και από παρατεταμένες καταστάσεις άγχους και αγωνίας για το αβέβαιο μέλλον, έδειξαν σαφώς ότι η διαρκής ενεργοποίηση των μηχανισμών φόβου και ανησυχίας προκαλεί σοβαρά καρδιαγγειακά προβλήματα, τα οποία με τη σειρά τους εμποδίζουν τον οργανισμό αυτών των ατόμων να αντιδρά με τον σωστό τρόπο στις δυσκολίες και στις ψυχολογικές εντάσεις της καθημερινής ζωής. 

Επιπλέον, τα διαρκώς επανερχόμενα πρότυπα φοβικής και αγχώδους συμπεριφοράς δημιουργούν σε αυτούς τους ασθενείς μια μόνιμη υπερδιέγερση των εγκεφαλικών περιοχών που εμπλέκονται στην επεξεργασία των φοβικών αισθημάτων, γεγονός που επηρεάζει δραστικά το σύνολο της διανοητικής και ψυχικής τους υγείας. Ενα πρακτικό συμπέρασμα που προκύπτει από αυτές τις έρευνες είναι ότι: όσο περισσότερο φοβισμένοι και αγχωμένοι νιώθουμε, τόσο λιγότερο αποτελεσματικά αντιδρούν ο νους και το σώμα μας στις καθημερινές πιέσεις. 

Το σύνδρομο της μαζικής ανασφάλειας 

Ο προσωπικός έλεγχος και, κυρίως, η κοινωνική διαχείριση των «έμφυτων» φοβικών μας αντιδράσεων έπαιξε και εξακολουθεί να παίζει αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση των διυποκειμενικών και των κοινωνικών μας σχέσεων.

Και ίσως γι’ αυτό ούτε μας εκπλήσσει ιδιαίτερα ούτε μας ενοχλεί το μάλλον παράδοξο γεγονός ότι ένα από τα προβλήματα που ταλανίζουν σήμερα ακόμη και τις πιο «ανεπτυγμένες» κοινωνίες είναι το αίτημα της κοινωνικής ασφάλειας και της διασφάλισής της χωρίς υπερβολικές περιστολές των κεκτημένων ελευθεριών.

Το αξιοπερίεργο είναι ότι, σύμφωνα με όλα τα διαθέσιμα στατιστικά στοιχεία, ο σύγχρονος άνθρωπος, και όχι αυτός των σπηλαίων, εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να θεωρεί ως πρωταρχικά του προβλήματα την εξασφάλιση στέγης και μιας μόνιμης εργασίας. Ολα τα άλλα προβλήματα -ξενοφοβία, προσωπική ασφάλεια, οικολογική και πολεοδομική υποβάθμιση- από ό,τι φαίνεται τον ανησυχούν σε πολύ μικρότερο βαθμό! 

Παρ’ όλα αυτά, η TV μάς βομβαρδίζει καθημερινά με σκόπιμα διογκωμένες ειδήσεις σχετικά με όλα τα καταστροφικά ή απειλητικά γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας. Επιμελώς κατασκευασμένες ειδήσεις που, παρά τη θέληση ή την κριτική μας διάθεση, καταφέρνουν τελικά να μας προκαλούν μεγάλο άγχος και ανασφάλεια. Και η δύναμη των τηλεοπτικών εικόνων, που με τόση επιτηδειότητα προεπιλέγονται, σχεδόν μας εξαναγκάζει να αποδεχτούμε ότι η ατομική και κοινωνική ασφάλεια αποτελούν τα κυριότερα, αν όχι τα μοναδικά μας προβλήματα. 

Οσο για τα ίδια τα φοβικά μας αισθήματα, είναι από καιρό γνωστή η εξαιρετικά τοξική δράση τους: διαδίδονται με εκπληκτική ταχύτητα, εγκαθίστανται μόνιμα μέσα στον ανθρώπινο νου και μολύνουν όλες σχεδόν τις εκδηλώσεις της συμπεριφοράς μας. Η διάδοσή τους, μάλιστα, εκμεταλλεύεται την αρχή της κοινωνικής επιβεβαίωσης: αφού όλοι οι άλλοι φοβούνται για κάτι, θα πρέπει να φοβάμαι κι εγώ. Κατ’ αυτό τον τρόπο δημιουργείται ένα είδος κοινωνικού ντόμινο, που όχι απλώς επιταχύνει αλλά και πολλαπλασιάζει το αίσθημα του φόβου. 

Ακούγεται ίσως παράδοξο, όμως το να μοιραζόμαστε με τους άλλους τους ίδιους φόβους και τις ίδιες αγωνίες συνιστά έναν μηχανισμό ψυχολογικής άμυνας: μας επιτρέπει να μη θεωρούμε τον εαυτό μας παρανοϊκό ή φοβικό, ή τουλάχιστον να τον θεωρούμε εξίσου παρανοϊκό ή φοβικό με την πλειονότητα των συνανθρώπων μας. Ωστόσο, η ισχυρότερη φοβική μας εμμονή είναι αυτή που αφορά στη διάπραξη εγκληματικών πράξεων. Πρόκειται για τον αόριστο και συχνά εντελώς αναιτιολόγητο φόβο ότι θα πέσουμε θύματα μιας εγκληματικής ενέργειας και ότι δεν θα μπορούμε να βασιστούμε στην έγκαιρη βοήθεια κάποιου. 

Αυτός ο απροσδιόριστος φόβος μολύνει και διαπερνά το σύνολο του κοινωνικού σώματος, ανεξάρτητα από το φύλο, την ηλικία, την πολιτική τοποθέτηση ή τον τρόπο ζωής. Και όταν ο φόβος αυτός μεγαλώσει επικίνδυνα, μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει ακόμη και σε ακραίες μαζικές αντιδράσεις, είτε γιατί ο «εχθρός» δεν είναι σαφώς αναγνωρίσιμος είτε γιατί ταυτίζεται με κρατικούς μηχανισμούς που υποτίθεται ότι εγγυώνται την ασφάλεια των πολιτών. 

Ο ακαθόριστος και γενικευμένος φόβος τείνει να γεννά, μέσα από ανεξέλεγκτους κοινωνικούς μηχανισμούς αυτοενίσχυσής του, κάποιες καθορισμένες φοβικές αντιδράσεις. Κι αν κάτι μας διδάσκει η ανθρώπινη ιστορία, αυτό είναι ότι η καλλιέργεια του ανθρώπινου φόβου αποτελεί μία δύσκολη και εξαιρετικά επικίνδυνη υπόθεση. *

ΤΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΣΤΑ ΔΕΛΤΙΑ ΤΩΝ 8

Τα προέδρεια και τα πειθαρχικά της ΕΣΗΕΑ , της ΠΟΕΣΥ και όλων των δημοσιογραφικών ενώσεων καλούν να πάρέμβουν για τον τρόπο κάλυψης από τα δελτία ειδήσεων των “πληροφοριών” για τον επαναστατικό αγώνα , μια ακόμη ομάδα δημοσιογράφων συλλέγοντας υπογραφές στο teletromos@gmail.com . Πρόκειται για τους δημοσιογράφους Ελένη Γκρούη (“Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία”) , Αλέξανδρος Παναγιωτάκης (“Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία”) , Ντίνα Δασκαλοπούλου (“Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία”) , Δημήτρης Αναστασόπουλος (“Ελευθεροτυπία), Μπάμπης Πολυχρονιάδης (“Ελευθεροτυπία”). Η τοποθέτησή τους, έχει ως εξής: …

“Με διαρκώς αυξανομενη οργή παρακολουθούμε την κάλυψη της υπόθεσης των συλληφθέντων ως μέλη της οργάνωσης «Επαναστατικός Αγώνας». Η βιομηχανία του φόβου ενεργοποιήθηκε για μια ακόμα φορά. Δημοσιογράφοι παριστάνουν τους ντετέκτιβ, ρεπόρτερ λειτουργούν ως εκπρόσωποι Τύπου της Αστυνομίας ή ως παπαγαλάκια «διαρροών», παρουσιαστές των δελτιων ειδησεων μεταμορφώνονται σε δικαστές.

Για τα τηλεοπτικά κανάλια και ορισμένες εφημερίδες, οι κατηγορούμενοι είναι ήδη ένοχοι, τα δικαστήρια έχουν στην πράξη ακυρωθεί από τον τηλεοπτικό άμβωνα. Η απόπειρα εξευτελισμού των συλληφθέντων ξεφτιλίζει μαζί και κάθε έννοια δεοντολογίας και νομιμότητας. Στην πραγματικότητα, την ίδια τη δημοσιογραφία.

Συνάδελφοί μας, μέλη των Ενώσεών μας, παραβιάζουν συστηματικά το Σύνταγμα, τους νόμους, τον κώδικα δεοντολογίας υπό την ανοχή (και τη συμμετοχή σε κάποιες περιπτώσεις) της ΕΣΗΕΑ. Θυμίζουμε πως όλοι οι δημοσιογράφοι δεσμεύονται από τον Κώδικα Δεοντολογίας, η παραβίαση του οποίου μπορεί να επιφέρει μέχρι και την οριστική διαγραφή τους.

Tις τελευταίες μέρες βλέπουμε ότι:
* καταστρατηγείται ο σεβασμός στην προσωπικότητα των πολιτών και κανιβαλίζεται η ιδιωτική τους ζωή
* καταργείται το τεκμήριο αθωότητας
* δεν υπάρχει έλεγχος και τεκμηρίωση της πληροφορίας, αντιθέτως μεταδίδονται ρεπορτάζ διοχετευμένα από την πλευρά της αστυνομίας
* τα τηλεοπτικά συνεργεία μπαίνουν στις οικίες των συλληφθέντων και τα προσωπικά αντικείμενά τους επιδεικνύονται ως «πειστήρια»
* διαπομπεύονται συγγενείς και φίλοι των κατηγορουμένων, ποινικοποιούνται οι προσωπικές σχέσεις
* μεταδίδονται ψευδείς ειδήσεις (π.χ. υποτιθέμενος τηλεφωνικός διάλογος μεταξύ 2 κατηγορουμένων, όπου γελούν με το διαμελισμό του μικρού αγφανού) για τη δημιουργία κλίματος και δεν μεταδίδεται ποτέ η διάψευσή τους.

Διαχωρίζουμε πλήρως τη θέση μας από τους τηλεκανίβαλους των 8 και τα παπαγαλάκια της αστυνομίας στις εφημερίδες.

Καλούμε το Προεδρείο και το Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, τα Προεδρεία και τα Πειθαρχικά Συμβούλια όλων των Δημοσιογραφικών Ενώσεων και της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών να αναλάβουν τις ευθύνες τους για την περιφρούρηση του κώδικα δεοντολογίας και του ίδιου του επαγγέλματός μας και να τοποθετηθούν άμεσα.

ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ ΣΤΟ teletromos@gmail.com

ΘΕΡΜΗ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΟΙ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΘΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ  ΚΥΡΙΑΚΗ 18/4/2010″

Ελένη Γκρούη, δημοσιογράφος Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
Αλέξανδρος Παναγιωτάκης, δημοσιογράφος Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
Ντίνα Δασκαλοπούλου, δημοσιογράφος Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
Δημήτρης Αναστασόπουλος, δημοσιογράφος Ελευθεροτυπία
Μπάμπης Πολυχρονιάδης, δημοσιογράφος Ελευθεροτυπία

paron.gr

ΠΩΣ ΠΗΔΑΕΙ ΤΟ ΜΥΡΜΗΓΚΙ

της Ρέας Βιτάλη

protagon.gr

Βέβαια δεν υπάρχει «μυαλόμετρο», αλλά αν υπήρχε, δεν θα έλεγες τον Πραξιτέλη και πρώτο μυαλό! Ένα καλόκαρδο, αγαθιάρικο παιδί που έκανε παρέα με τον Δημήτρη. Ο Δημήτρης είχε μια γοητεία στις γυναίκες χωρίς να το επιδιώκει. Και ο Πραξιτέλης είχε λάβει μόνος του το ρόλο του γκομενοδιαμεσολαβητή. Σ΄αυτόν απευθύνονταν εν ολίγοις οι γκόμενες, όταν ήθελαν να βγουν με το φίλο του, το Δημήτρη. Ο Δημήτρης αντίστοιχα, με μια εκ γενετής σοβαρότητα, αναλάμβανε ανταποδοτικά σχεδόν να γίνεται διαμεσολαβητής σε πιο σοβαρά θέματα…Όπως για παράδειγμα να κανονίσει “ταρίφα” με τους καθηγητές, για να τους περάσουν τάξη, όταν έμειναν σε μερικά μαθήματα, για Σεπτέμβριο. Κακοί μαθητές και οι δύο. Ήταν το πρώτο λάδωμα. Στην πορεία της ζωής ακολούθησαν κι άλλα. Έτσι πήραν αργότερα δίπλωμα οδήγησης και δίπλωμα σκάφους. Σκάφος δεν είχαν! Και ούτε θ΄ αποκτούσαν… Αλλά ήταν ένας συγγενής τους στην επιτροπή. Ότι παίρνεις στη ζωή καλό είναι σκέφτηκαν και… Δώστου λάδι! …

Οι γονείς τους; Ούτε ζάπλουτοι, ούτε φτωχοί. Στην κατηγορία -Έλληνας γονιός-. Άρα, όλοι Ωνάσηδες για τα παιδιά τους! Κουτσά στραβά λοιπόν τελείωσαν το σχολείο. Ο Δημήτρης μπήκε σε ένα Αμερικάνικο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο στην Ελλάδα και ο Πραξιτέλης αποφάσισε να δώσει εξετάσεις σε μια δημόσια σχολή, όχι Πανεπιστημιακή. «Χρειάζεται και λίγο σπρωξιματάκι» το έθεσε στον Δημήτρη. Και ως δια μαγείας βρέθηκε θεία της θείας που έμενε στην ίδια πολυκατοικία με τον θείο της ανιψιάς. Έκτοτε σ΄όλη τη ζωή θ΄ακολουθούσε την ίδια οδό. Ο θείος του θείου.

Ο Δημήτρης από την άλλη, μόλις μπήκε σε ξένο σύστημα, θαρρείς και άνθισε! Μέχρι που του φαινόταν μέτρια η μόρφωση στην Ελλάδα και το δεύτερο χρόνο έστειλε τα χαρτιά του σε Πανεπιστήμιο της Αμερικής (ένα από τα καλύτερα στον κλάδο του) και τον δέχτηκαν. Έμεινε 4 χρόνια στην Αμερική. Μοναξιά απέραντη, διάβασμα απέραντο, προσαρμογή δύσκολη… Έκλαψε με Καζαντζίδη, έφαγε το χιόνι με το κουτάλι , σιχτίρισε όταν οι Αμερικάνες γκόμενες του ζήταγαν οπωσδήποτε τσιγαριλίκι για να προχωρήσουν στο παρασύνθημα, μελαγχόλησε στη μόνιμη ερώτηση των Αμερικάνων «που ακριβώς βρίσκεται η Ελλάδα;»… Άλλος πλανήτης η Αμερική! Και μιλάμε για τη δεκαετία του 70! Και μιλάμε για αμερικάνικη επαρχία του κερατά!

Κι ενώ ο Δημήτρης σπούδαζε και πάλευε, ο Πραξιτέλης είχε ήδη τελειώσει και δούλευε στο Δημόσιο. Δούλευε και γκρίνιαζε… Γκρίνια! Μίρλα! Ή μάλλον, υποτίθεται ότι δούλευε, σίγουρα γκρίνιαζε και μονίμως μέτραγε! Τι μέτραγε; Από τη πρώτη μέρα που μπήκε στο δημόσιο, τα χρόνια μέχρι τη σύνταξη υπολόγιζε ή πόσα επιδόματα δικαιούνταν ή ποιος ήταν ο νέος υπουργός και μήπως τον γνώριζε κάποιος . Θαρρείς ξόδευε τη ζωή για να βρει διασύνδεση να περάσει τη ζωή…Και όσα και να κατάφερνε τίποτα δεν τον έκανε χαρούμενο. Ήταν σε μόνιμη επιφυλακή και μουρτζουφλοσύνη. Ένα «Ας Τα Λέμε καλά!» πάντα σαν απάντηση στο «τι κάνεις;».

Στην αρχή ο Δημήτρης τον πόναγε και του πρότεινε δουλειές και λύσεις στον ιδιωτικό τομέα. Μέχρι που κατάλαβε ότι η μίρλα και ο «δημόσιος» πάνε πακέτο! Eίναι ίσως το προσωπείο για να κάνεις καλά τη δουλίτσα σου. Και στην έννοια δουλίτσα συμπεριλαμβάνονταν και «τα τυχερά ». Για τα οποία ο Πραξιτέλης δεν έδινε παραπάνω πληροφορίες.

Πάντως απ όσο καταλάβαινε ο Δημήτρης το φιλαράκι του είχε γίνει γκουρού στο είδος. Γιατί ενώ δεν ξόδευε, πέρναγε μια χαρά. Το -δε ξόδευε- ήταν ένα άλλο χαρακτηριστικό… Μάλλον και σ΄αυτόν τον τομέα είχε μάθει στο σύστημα –ο γνωστός του γνωστού-… «Είναι να μη μάθει ο άνθρωπος στο τζάμπα!» τον κορόιδευε ο Δημήτρης. «Μα ένα κουτί σοκολατάκια δεν έχω δει από τα χέρια σου!». Ψέματα. Ο Πραξιτέλης πάντα έφερνε τα Χριστούγεννα καλάθι με ποτά στο φίλο του… Κάποιος τα είχε φέρει στη υπηρεσία του. Όλα η υπηρεσία! Τον πρόδωσε η κάρτα που βρήκε μέσα ο φίλος του ο Δημήτρης αλλά προσποιήθηκε ότι δεν την είδε. Είπαμε…Είναι να μη μάθει ο άνθρωπος στο τζάμπα!

Πάμε όμως στην ζωή του Δημήτρη μετά την επιστροφή από Αμερική. Δυο ξένες γλώσσες και Αμερικάνικο πτυχίο, ήταν στις αρχές του 80 προσόντα γερά. Έπιασε δουλειά σε μια μεγάλη εταιρεία και άρχισε την εκπαίδευση στην οικογενειοκρατία. Όσο διαπλοκή χωράει στο ελληνικό δημόσιο, τόση χωράει και στις ιδιωτικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα με όλα σχεδόν τα μέλη της οικογένειας, άχρηστα και μη, σε διευθυντικές θέσεις…Ο άνδρας της κόρης του αφεντικού, η γκόμενα του αφεντικού, η ανιψιά της γυναίκας του αφεντικού κ.λ.π. Μετά είχε τον ανταγωνισμό και τις τρικλοποδιές των παλιών στελεχών των «σπουδαγμένων στο πεζοδρόμιο» που ένιωθαν να τρέμει η θέση τους μόλις άκουγαν σπουδές με πτυχία και τέλος είχε την προσαρμογή σε μια ελληνική πραγματικότητα που πολύ διέφερε απ αυτά που είχε διδαχθεί.

Είχε όμως πείσμα και διάθεση. Όρμησε κατά πάνω, θαρρείς γράπωσε τη ζωή και την έσφιγγε. Πέρασε από θέσεις και θέσεις. Άλλες τον έβγαζαν παραπάνω κι άλλες τον οδηγούσαν στην ανεργία. (Αχ οι πολυτέλειες του Πραξιτέλη «Στο δημόσιο αγόρι μου δε σε κουνάει κανείς!»). Κάποτε τόλμησε και μια δική του δουλειά. Χάζευε το όνομα της επιχείρησής του στη ταμπέλα. Απέκτησε προσωπικό. Έτρεχε πίσω από ημερομηνίες επιταγών. Έφαγε φέσια με το κουτάλι. Κρεμάστηκε από στόματα τραπεζιτών. Ίδρωσε. Αγχώθηκε. Μπήκε εν ολίγοις στα γρανάζια, ενός εχθρικού τις περισσότερες φορές συστήματος, το οποίο όμως ενίσχυε με τον ιδρώτα και τους κόπους του, εν αντιθέσει προς το φίλο του που απολάμβανε πάντα το κράτος σύμμαχο και τα συνδικαλιστικά «κανακέματα» σε ότι γούσταρε…

Εκεί γύρω στα 49 πέρασε και το μεγαλύτερο καζίκι της ζωής του. Πριν τα γαμ*μένα διόδια των σημαδιακών 50 κινδύνευσε να χάσει όλη την περιουσία που είχε αποκτήσει από μια λάθος επιχειρηματική κίνηση…Τότε συναντήθηκε με τον παλιόφιλο Πραξιτέλη. Ο οποίος στο μεταξύ είχε παντρευτεί αεροσυνοδό της Ολυμπιακής, τη Μαίρη. «Τι νέα ρε Πραξιτέλη ; », «Ας τα λέμε καλά» είπε και ξεφύσηξε λες και έπεσαν έξω τα καράβια του…Αιώνιος Πραξιτέλης! «Η Μαίρη βγήκε στη σύνταξη, γιατί μ΄αυτούς ποτέ δε ξέρεις! 250.000 η Μαίρη εφ άπαξ. Και σύνταξη 2000 κάθε μήνα. Όσο για μένα κάνω μια τελευταία προσπάθεια να διεκδικήσω μια θέση στο εξωτερικό, που αν την πάρω φιλαράκο θα ξενοιάσω άπαξ δια παντός. Μήπως γνωρίζεις τον Υπουργό;» Τα γνωστά! Και τα ακόμα πιο γνωστά.

Ο Πραξιτέλης πήρε τη θέση και μαζί έβγαλε τζιπ, δυο μισθούς, έναν να τον περιμένει στη πατρίδα και έναν γιατί ταλαιπωριόταν στα ξένα. Όταν γύρισε τον ρώτησε ο Δημήτρης «Και τι έκανες ρε πού*τη όλη μέρα; Tι ήταν η θέση σου ;», «Μπορώ να σου πω ακόμα και πώς πηδάει το μυρμήγκι!» απάντησε στο σαστισμένο φίλο του «Πώς πηδάει το μυρμήγκι; Τι εννοείς ρε μαλ*κα; », «Είχα μια τηλεόραση στην υπηρεσία και έβλεπα National Geographic… Mαλ*κα, είναι απίστευτο πώς πηδάει το μυρμήγκι!»….

Οι δυο φίλοι Δημήτρης και Πραξιτέλης κάποτε έφτασαν στα 50 τους χρόνια. Ο Πραξιτέλης ξένοιασε! Πήρε τη σύνταξή του και δήλωσε «ήρθε η ώρα να ζήσω».2600 ευρώ μηνιαίως συν 2000 ευρώ της συζύγου. Και με τα εφάπαξ έχει εξασφαλίσει και τις σπουδές του παιδιού του και όλα τα καλούδια…Χώρια τα «τυχερά». Ο Δημήτρης αντιθέτως ανοίγεται σε ένα ακόμα ταξίδι ανασφάλειας. Απόλυτης! Και δεν τον βοηθάει και η ηλικία πια! «Μια ζωή σαν 10 ζωές την έζησα» είπε μια μέρα τσουγκρίζοντας ποτήρια με τον Πραξιτέλη που ξεφύσαγε (αιωνίως…).

Ο Δημήτρης ρουφάει την οικονομική κρίση πια με το κουτάλι. Ταλαντεύεται αν πρέπει να διαθέσει χρήματα για τα παιδιά του ή να τα κρατήσει γιατί ποτέ δεν ξέρεις… Κατάσταση δύσκολη με αντιμέτωπο ένα κράτος αιώνιο εχθρό. Ο τίτλος του «αιμοδότη» μόνιμος πια στο κούτελο, μαζί και του –μαλ*κα-! Ούτε μια μέρα δεν αξιώθηκε χωρίς το χέρι του νταβατζή -κράτους απλωμένο στη τσέπη του…Κάθε του κίνηση, μια έμμεση χρηματοδότηση σε τρύπες μαύρες. Αγώνας χωρίς «τυχερά»! Και η σύνταξη, μια υπόθεση χέσε ψηλά κι αγνάντευε…Ενώ ο Πραξιτέλους ότι «δικαιούταν» το ρούφηξε κι ας ξεφύσαγε! Είναι να μη μάθεις στο «δικαιούμαι».

Δυο φίλοι. Ο Πραξιτέλης και ο Δημήτρης… Άσπρισαν τα μαλλιά τους , φόρεσαν γυαλιά πρεσβυωπίας, έκαναν οικογένειες και οι δυο… Γέλασαν, έκλαψαν, ερωτεύτηκαν, προδόθηκαν, διαιώνισαν. Όλα τα ανθρώπινα! Μόνο που ο Πραξιτέλης σε κάτι υπερτέρησε. Έμαθε πώς πηδάει το μυρμήγκι. Ενώ ο Δημήτρης πώς πηδιέται ο άνθρωπος.

Υ.Γ. 1: Ο Πραξιτέλης μετά τη σύνταξη πάσχει από κατάθλιψη!

Υ.Γ. 2: Μια σκέψη, έτσι για εκδίκηση… Μετρώντας τα χρόνια μέχρι τη σύνταξη καμιά φορά χάνεις τα χρόνια μέχρι τη σύνταξη.
Εκπαιδευόμενος στο «τι δικαιούσαι» καμιά φορά χάνεις το μόνο που πραγματικά δικαιούσαι. Και τέλος… Αν περάσεις τη ζωή μετρώντας τα χρόνια μέχρι τη σύνταξη και υπολογίζοντας τι δικαιούσαι από το κράτος, ξεχνάς άπαξ δια παντός ότι ο μόνος πραγματικός «εργοδότης» που οφείλεις να λογοδοτήσεις, είναι η ζωή και όχι το κράτος