Αλίαρτος ….μια απρόσωπη πόλη .

    του Ντασιώτη Γεωργίου,Εκπροσώπου της Κίνησης Ενεργών Πολιτών Αλιάρτου

   Κάθε φορά που έρχονται οι δημοτικές εκλογές,οι υποψήφιοι αναζητούν ιδέες προκειμένου να εμπλουτίσουν τα προγράμματά τους και να διεκδικήσουν την ψήφο των πολιτών.

   Συνήθως οι νέες,έξυπνες ιδέες,είναι δύσκολο να βρεθούν αν δεν υπάρχει ταυτόχρονα και ένα  όραμα για το πως θέλουμε την πόλη, όπως επίσης και το ανάλογο πολιτικό προσωπικό που θα τις υλοποιήσει.Επίσης είναι γνωστό ότι πολλές από αυτές τις ιδέες δεν χρειάζονται  πολλά χρήματα για να υλοποιηθούν και τα χρήματα αυτά πιθανόν μπορούν να βρεθούν σε Ευρωπαϊκά ταμεία αν φυσικά υπάρχουν οι αντίστοιχες μελέτες……

   Όμως είπαμε ότι απαραίτητο είναι το  όραμα.

   Κοιτώντας τον καποδιστριακό δήμο Αλιάρτου ,είναι δύσκολο να εντοπίσουμε το όραμα της δημοτικής μας αρχής.

   Τα δεδομένα στοιχεία του δήμου δηλ.οι ετερογενείς πληθυσμιακές ομάδες, η τεράστια έκταση  που καταλαμβάνει ο οικιστικός ιστός,η γεωγραφική της θέση πάνω στην παλαιά εθνική οδό, καθώς και τα καποδιστριακά χωριά, θα μπορούσαν να είναι ,ακριβώς η κινητήρια δύναμη του οράματος.Κατέληξαν βέβαια,όπως όλοι ξέρουμε, οι κυριότεροι ανασταλτικοί παράγοντες.

   Ένας κατοικημένος χώρος,πολύ περισσότερο μια πόλη με τα παραπάνω χαρακτηριστικά,πρέπει να έχει ένα κεντρικό σημείο αναφοράς (γεωγραφικό).Δεν είναι τυχαίο ότι χωριά χτίζονταν γύρω από μια πλατεία,με την καθημερινότητα να περιστρέφεται γύρω της,ακριβώς για να επισημανθεί αυτή η ανάγκη των κατοίκων να έχουν αυτό  το κοινό σημείο.Αναρωτιέμαι τα 35 χρόνια που ζώ στην Αλίαρτο που βρίσκεται αυτό και απορώ πως καμία δημοτική αρχή δεν έθεσε ως στόχο να το δημιουργήσει.

   Μια τέτοια προτεραιότητα θα συνέβαλε στην δημιουργία της κοινής δημοτικής συνείδησης,σε ανθρώπους που ενώ ζουν ,εργάζονται,στηρίζουν οικονομικά και κοινωνικά την πόλη,έχουν δημιουργήσει περιουσίες σ’αυτή εντούτοις σε μεγάλο βαθμό αισθάνονται μια ψυχολογική αποξένωση και δεν ευθύνονται αυτοί.

   Η αιτία έγκειται στο ότι ουσιαστικά η διοίκηση άφησε τις συνοικίες να λειτουργούν αυτόνομα και ξεκομμένα η μία από την άλλη, ενισχύοντας  τις φυγόκεντρες δυνάμεις και τον τοπικισμό.

   Αυτό το πρόβλημα θα μπορούσε να το αντιμετωπίσει η δημιουργία ενός άλλου σημείου αναφοράς,πνευματικού και πολιτιστικού αυτή τη φορά ,το οποίο θα αξιοποιούσε, συνθέτοντας  τις ιδιαιτερότητες, δημιουργώντας μια νέα κουλτούρα .Στην πορεία μου προς την αναζήτηση του γεωγραφικού σημείου αναφοράς,στα 35 μου χρόνια στην Αλίαρτο,ψάχνω και το πνευματικό-πολιτιστικό κέντρο του Δήμου.Ακόμη δεν το έχω βρει.

   Η τεράστια έκταση της πόλης είναι βέβαια εμπόδιο για την κατασκευή αποχετευτικού δικτύου,πολλά τα λεφτά,καμία όμως δικαιολογία δεν υπάρχει που δεν έχει καν αρχίσει,δεδομένου μάλιστα ότι υπάρχει ο βιολογικός καθαρισμός.Αλλά όμως αυτή η έκταση του ιστού της πόλης θα μπορούσε να είναι και το συγκριτικό μας πλεονέκτημα.Με περιβαλλοντικές και οικιστικές παρεμβάσεις στις συνοικίες θα μπορούσε να έχει αναδειχθεί η φυσιογνωμία της κάθε μιας.Στον συνοικισμό των Ευρυτάνων π.χ θα μπορούσε να αναδειχθεί το σύγχρονο και λειτουργικό σχέδιο πόλης ή ο οικισμός των σπιτιών του οργανισμού,στην προέκταση του δρόμου της Άσκρης θα ήταν ένα ανοικτό μουσείο εν λειτουργία αν είχε αξιοποιηθεί κατάλληλα.

   Το ζήτημα της αισθητικής παρέμβασης ,που με κατάλληλες προτάσεις είναι και περιβαλλοντική και οικονομική,δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο.

   Ουδέποτε,απ’οσο γνωρίζω ασχολήθηκε κάποιος με την εικόνα της πόλης.Δεν πρέπει νοείται πόλη,χωριό ή οικισμός που να μην επιδιώκεται να έχει μια ταυτότητα,η οποία τις περισσότερες φορές είναι προέκταση της κουλτούρας των κατοίκων της.

   Στην περιπτωσή μας όμως ,όπως ανέφερα πριν,δεν υπήρξε ποτέ προσπάθεια ανάπτυξης πολιτιστικής ταυτότητας και κατά συνέπεια δεν θα μπορούσε να υπάρχει και αντίστοιχη οικιστική.

   Για να μιλούμε συγκεκριμένα.Μελέτησε ποτέ κανείς και πρότεινε κάποια  συγκεκριμένα οικοδομικά σχέδια που θα ταίριαζαν στο φυσικό ή ιστορικό περιβάλλον της πόλης ώστε να τα προτείνει και να τα  ‘΄επιβάλλει΄΄,με κριτήριο την λειτουργικότητα, την εκμετάλλευση των καιρικών συνθηκών για ενεργειακούς λόγους αλλά και την αισθητική της πόλης;Σαφώς όχι. Αποδεικνύεται κάνοντας μια βόλτα.

   Σκέφτηκε κανείς να αξιοποιήσει την εδαφική μορφολογία της πόλης (επίπεδη, άνετη κτλ) και  ταυτόχρονα να αξιοποιήσει ένα μοναδικό μέσο μεταφοράς,πολύ διαδεδομένο παλαιότερα στην Αλίαρτο,το ποδήλατο;Αν ναι που είναι οι ποδηλατόδρομοι, οι  συνθήκες ασφαλείας αλλά κυρίως η καλλιέργεια και ενθάρρυνση αυτής της κουλτούρας,ως περιβαλλοντικής,πολιτιστικής και ανθρώπινης συμπεριφοράς; Κανείς.

   Το ποτάμι που διασχίζει την πόλη θα μπορούσε να είναι  το μεγάλο πλεονέκτημά της αν είχε αξιοποιηθεί.Δεν χρειάζονται λεπτομέρειες,όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό.Σίγουρα χρειάζονται πολλά χρήματα,άλλοι τα βρήκαν,επίσης χρειάζεται χρόνος για να τελειώσει,θα μπορούσε όμως να έχει αρχίσει, επιβάλλεται τώρα να δοθεί και μια απάντηση στο εξής ερώτημα.Γιατί αντί να αξιοποιηθεί, επετράπη να γίνει χωματερή;κάτι λέγαμε παραπάνω για την ταυτότητα.

   Το μεγάλο πλεονέκτημα ,η θέση της πόλης πάνω στην παλαιά εθνική οδό,αντί να αποτελέσει κίνητρο ανασύνθεσης και αλλαγής της νοοτροπίας,λειτουργεί ανασταλτικά.Αυτό γιατί ο περιφερειακός δρόμος που θα έδιωχνε την βαριά κίνηση εκτός ,δημιουργώντας συνθήκες ποιότητας και ανάπτυξης,παραπέμφθηκε στις Ελληνικές καλένδες για λόγους που ποτέ κανένας πολίτης δεν έμαθε.

   Οι κήποι είναι χώρος που αρκούσε να δώσει ταυτότητα στον νομό ολόκληρο και όχι μόνο στην Αλίαρτο.Τι έγινε;Γιατί κατάντησαν έτσι;ευθύνες έχει κανείς;Γατί οι πολυέξοδες αναπλάσεις κατάντησαν επικίνδυνες δυσπλασίες;Απέναντι στην ιστορία της πόλης πρέπει να απολογηθούν πολλοί.

   Τα καποδιστριακά χωριά ομολογουμένως αφέθηκαν χωρίς καμία προοπτική,δεν αξιοποιήθηκαν περιοχές εξαίρετου φυσικού κάλλους (καταρράκτης Πέτρας),δεν καταρτίστηκε κάποιο σχέδιο ανάπτυξης και ανάδειξης του φυσικού πλούτου και δεν επιχειρήθηκε να δοθεί η ξεχωριστή τους ιστορική,πολιτιστική και περιβαλλοντική ταυτότητα.Θεωρήθηκαν ως μια προέκταση της Αλιάρτου και προσδέθηκαν στο άρμα της πόλης χωρίς ταυτότητα.

   Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν σήμερα ,ένα μήνα πριν τις εκλογές είναι το εξής:

   Αν οκτώ χρόνια τώρα ,δεν ήταν αρκετά προκειμένου ,η δημοτική αρχή ,να δρομολογήσει αυτά και πολλά άλλα πράγματα,σε έναν δήμο που οι κοινότητες  που τον συνέστησαν είχαν άμεση σχέση από πριν και είχε ήδη γίνει η απαραίτητη προεργασία με τα συμβούλια περιοχής,τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι θα κάνει κάτι τέτοιο τώρα , σε έναν δήμο που ενσωματώνει έναν άλλο  ίδιου μεγέθους ,με τα δικά του παρόμοια ή μεγαλύτερα προβλήματα;

   Αρκεί αυτή η αποδεδειγμένα αποτυχημένη συνταγή να πείσει τους δημότες να την εγκρίνουν;