ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΕΝΕΡΓΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΛΙΑΡΤΟΥ

Η  Κίνηση Ενεργών Πολιτών Αλιάρτου,στην τελευταία της συνεδρίαση αποφάσισε ομόφωνα να στηρίξει τον εκπρόσωπό της κο Ντασιώτη Γεώργιο,ώστε μεσα από την εκλογική διαδικασία της 7ης Νοεμβρίου να ψηφιστεί και να προωθηθεί ως Δήμαρχος Αλιάρτου.

                                                                             Από το Γραφείο Τύπου 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΔΕΛΤΙΩΝ ΕΙΔΗΣΕΩΝ 14ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

"Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟ΄ΧΕΙ ΤΟΥΜΠΑΝΟ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΚΡΥΦΟ ΚΑΜΑΡΙ"

Στον κοινοβουλευτισμό τα κόμματα εμφανίζονται στον λαό περίπου ως αδυσώπητοι αντίπαλοι.

Φυσικά και δεν είναι αντίπαλοι. Τα κόμματα είναι οι εταίροι που μετέχουν σε μια επικερδή επιχείρηση που λέγεται κοινοβουλευτικό σύστημα.  Στην πραγματικότητα τα κόμματα μεταξύ τους είναι οι καλύτεροι συνεργάτες.

Στο μόνο πράγμα που πραγματικά διαφωνούν τα κόμματα, είναι ως προς το ….

ποιο θα έχει την εξουσία. Δηλαδή για την θέση του διευθύνοντος συμβούλου κάπως. Εκεί και μόνο περιορίζονται οι πραγματικές διαφορές τους. Διεκδικούν όλα την εξουσία για λογαριασμό τους. Διότι η εξουσία μεταφράζεται σε οικονομικό όφελος. Πάντα…

Τα κόμματα θέλουν αδιάκοπα ένα και μόνο πράγμα. Την εξουσία. Θέλουν πάντα και μόνο την εξουσία. Ακόμη κι όταν δεν έχουν στελέχη, πρόγραμμα και πραγματικό λόγο για να κυβερνήσουν. Συνεχίζουν να θέλουν την εξουσία. Διότι η εξουσία έχει ψωμί.

Πέρα από αυτή την, για εμάς, επουσιώδη διαφωνία τους, τα κόμματα δεν έχουν αληθινές διαφορές. Οσες διαφορές φαίνεται να έχουν, απλώς τις κατασκευάζουν. Στο κάτω κάτω θα πρέπει να βρουν κάποιους λόγους ώστε να προτιμήσουμε το ένα από το άλλο κόμμα.

Αν μείνεις 10 χρόνια σε μια χώρα και δεν σου πουν τι κυβέρνηση έχει, σοσιαλίζουσα-εργατική ή φιλελεύθερη, και δεν διαβάσεις εφημερίδες ή ενημερωθείς αλλιώς, θα δυσκολευτείς να καταλάβεις κάποια ουσιαστική διαφορά όταν τα κόμματα διαδέχονται το ένα το άλλο στην εξουσία. Ακόμη κι αν πληρώνεις φόρους κανονικά. Τόσες μεγάλες διαφορές έχουν τα κόμματα στον κοινοβουλευτισμό.

Επειδή λοιπόν δεν βρίσκουν πραγματικές διαφορές καταφεύγουν σε άλλους τρόπους για να τραβήξουν την προσοχή μας. Και συμφωνούν και πάνω και σ’ αυτό. Για παράδειγμα μισθώνουν image makers για τα πρωτοκλασάτα στελέχη τους και εταιρίες δημοσίων σχέσεων για να συντάξουν τα προγράμματα και τα συνθήματά τους. Συμφωνούν και σ’ αυτό.

Συμφωνούν επίσης στο να επιλέγουν σε αρκετές περιπτώσεις νέους και όμορφους πολιτευτές. Τελευταία επιλέγουν νέες και όμορφες κοπέλλες. Χωρίς ιδιαίτερα άλλα προσόντα ή εμπειρίες. Ακριβώς σαν το πλήρωμα πίστας μαγαζιού μαζικής λαϊκής διασκέδασης. Εξάλλου οι πολιτευτές τους προορίζονται για να γίνουν βουλευτές-νομοθέτες. Και λίγο ρόλο παίζει αν ένας τέτοιος βουλευτής-νομοθέτης είναι μορφωμένος ή ικανός. Δεν πρόκειται να πάρει καμμιά σημαντική απόφαση από μόνος του. Το μόνο το οποίο χρειάζεται να διαθέτει, είναι αφοσίωση στον “αρχηγό”. Που στο κάτω κάτω του έκανε την τιμή να τον επιλέξει για υποψήφιο. Διότι φυσικά και δεν επιλέγει ο λαός τους υποψηφίους βουλευτές-νομοθέτες. Ούτε οι κομματικές οργανώσεις βάσης. Και πάνω σε όλα αυτά, όλα τα κόμματα φυσικά και συμφωνούν.

Έκτός λοιπόν από αυτή την μικρή διαφωνία τους, στο ποιο δηλαδή θα έχει την εξουσία, τα κόμματα, όλα τα κόμματα, συμφωνούν σε όλα τα πραγματικά σοβαρά ζητήματα. Οχι σε εκείνα τα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την διαχείριση και τα μέτρα που πρέπει να παρθούν για το ένα ή το άλλο. Αυτά είναι δευτερεύοντα. Σ’ αυτά τα θέματα είναι υποχρεωμένα να “διαφωνήσουν” στο κάτω κάτω. Για τα μάτια μας και μόνο φυσικά.

Στα σοβαρά ζητήματα, στα οποία όλα τα κόμματα συμφωνούν, μπορούμε να κατατάξουμε

• την μορφή του πολιτεύματος
• την ανυπαρξία δημοψηφισμάτων
• την εκλογή αντί της κλήρωσης
• την διάρκεια της θητείας του αντιπροσώπου-βουλευτή-νομοθέτη και φυσικά της κυβέρνησης
• την μη-λογοδοσία τους
• στο ότι οι “πρωθυπουργοί δεν πάνε φυλακή”
• τον διορισμό των υπουργών από τον πρωθυπουργό
• τον διορισμό της κεφαλής της δικαιοσύνης από τον πρωθυπουργό
• τον μισθό τους, ολουνών. Αυτό που ονομάζουν “βουλευτική αποζημίωση” για το κακό που έπαθαν
• την κρατική επιχορήγηση των κομμάτων
• την ατιμωρησία τους την νομοθετημένη
• τον διορισμό των διοικητικών συμβουλίων στις επιχειρήσεις του δημόσιου τομέα
• το βόλεμα των “δικών τους παιδιών”, προώθηση ημετέρων σε θέσεις και εξυπηρέτηση “κουμπάρων”
• στο ότι όλοι οι δικοί τους είναι καθαροί και καθόλου διεφθαρμένοι
• στο ότι όλοι παραλαμβάνουν καμμένη γη από τους προκατόχους τους
• στο ότι οι αντίπαλοί τους είναι ψεύτες και λαϊκιστές
• στο ότι θέλουν μεν να έχουν κομματικές οργανώσεις βάσεις αλλά χωρίς να τις επισκέπτονται πολύ συχνά τα μέλη και πάρουν τα μυαλά τους αέρα
• στο ότι είναι δυνατόν να υπάρχουν νόμοι που ρυθμίζουν θέματα όπως την χρηματοδότησή τους για παράδειγμα, χωρίς τα ίδια να έχουν νομική υπόσταση
• στο ότι το κράτος και το δημόσιο είναι ιδιοκτησία τους
• στο ότι φόρους πρέπει να πληρώνει μόνο ο λαός
• και μια σειρά άλλα τέτοια παρόμοια και πρωτευούσης σημασίας.

Τα κόμματα συμφωνούν επίσης και στον τρόπο της εσωκομματικής τους λειτουργίας. Ολα τα κόμματα έχουν σε ισχύ, εσωτερικά, έναν ολιγαρχικό κοινοβουλευτισμό. Από την επιλογή των αντιπροσώπων για τα περίφημα συνέδριά τους, επιλογή που γίνεται με εντελώς όρους φατριών, διμοιριών και λόχων, μέχρι την ανάδειξη στο Πολιτικό τους Γραφείο. Παντού κοινοβουλευτισμός. Δηλαδή δι’ αντιπροσώπων μακράς θητείας. Και μάλιστα άκρως δεσποτικός και απολυταρχικός. Πουθενά ο κομματικός λαός να αποφασίσει άμεσα για κάτι. Συμφωνούν και σ’ αυτό.

Επίσης συμφωνούν, όλα τα κόμματα συμφωνούν, στο να μην έχουν νομική υπόσταση. Τα κόμματα δεν είναι για παράδειγμα νομικά πρόσωπα ιδιωτικού ή δημοσίου δικαίου ή οτιδήποτε άλλο. Δηλαδή τα κόμματα δεν είναι υποκείμενα δικαιοπραξίας, για τους νομικούς. Τα κόμματα είναι “οιονεί” νομικά πρόσωπα. Σαν να ήταν δηλαδή, ενώ δεν είναι. Ουσιαστικά τα κόμματα δεν υπάρχουν. Δεν είναι ούτε φυσικά πρόσωπα βέβαια, αλλά ούτε και νομικά πρόσωπα θέλουν να είναι. Τα κόμματα δεν είναι τίποτε. Δεν μπορεί να επιβληθεί στα κόμματα ούτε καν το παραμικρό πρόστιμο για παράδειγμα. Και συμφωνούν όλα τα κόμματα σε αυτή τη “ρύθμιση”.

Επίσης όλα τα κόμματα συμφωνούν στο ότι η ύπαρξη και η λειτουργία τους δεν πρέπει να προβλέπεται και κυρίως δεν πρέπει να ρυθμίζεται από κανέναν νόμο. Συμφωνούν, τι να κάνουμε;

Α, ναι συμφωνούν και στο να μην έχουν ΑΦΜ.

Αλλά εκεί που βασικά καρα-συμφωνούν είναι στο ότι αυτό το κακό όνειρο, αυτός ο εφιάλτης στον οποίο ζούμε, είναι δημοκρατία. Η ύψιστη μορφή της μάλιστα.

Που στο καλό είναι αντίπαλοι λοιπόν;

tonoikaipnevmata.wordpress.com

ΤΟ ΝΕΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΔΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ

Η θέσπιση ελεγκτικού μηχανισμού για τη σωστή λειτουργία των ΚΤΕΟ, η καθιέρωση Κάρτας Ελέγχου Θορύβου για τα δίκυκλα, η σύνδεση της ανανέωσης του ασφαλιστηρίου με την επίδειξη της κάρτας του ΚΤΕΟ, αλλά και το σαφάρι της τροχαίας για τον εντοπισμό των οχημάτων που δεν έχουν περάσει τεχνικό έλεγχο, είναι ορισμένα από τα μέτρα που περιλαμβάνει το νομοσχέδιο για την οδική ασφάλεια, το οποίο κατατέθηκε στη Βουλή.

Σύμφωνα με τα όσα έχει δηλώσει ο αρμόδιος υπουργός Δημήτρης Ρέππας, κατά την παρουσίαση του νομοσχεδίου, περίπου το 40% των οχημάτων, δηλαδή 2,7 εκατομμύρια αυτοκίνητα δεν έχουν περάσει από ΚΤΕΟ, με αποτέλεσμα, εκτός των άλλων το δημόσιο να ζημιώνεται περίπου 14 εκατομμύρια ευρώ, αν υπολογίσει κανείς το παράβολο των 40 ευρώ για τον έλεγχο και των 9 ευρώ για την κάρτα καυσαερίου…


Το νομοσχέδιο μεταξύ άλλων προβλέπει ότι :

– Για την ανανέωση ή έκδοση του ασφαλιστηρίου ο ιδιοκτήτης είναι υποχρεωμένος να προσκομίσει την κάρτα Ελέγχου ΚΤΕΟ.

– Επίσης, για να περάσει ένα όχημα από ΚΤΕΟ, ο ιδιοκτήτης πρέπει να επιδείξει το ασφαλιστήριο.

– Για τα περίπου 1,4 εκατομμύρια δίκυκλα και τρίκυκλα θεσπίζεται Κάρτα Ελέγχου Θορύβου ΚΕΘ.

– Το πρόστιμο για όσους δεν έχουν ΚΕΘ ορίζεται στα 150 ευρώ.

– Μειώνεται από 400 σε 50 ευρώ το πρόστιμο για όσους δεν έχουν περάσει ΚΤΕΟ, στην περίπτωση που ο οδηγός εντός δεκαημέρου προσκομίσει δελτίο τεχνικού ελέγχου.

– θεσπίζεται ελεγκτικός μηχανισμός που θα διασφαλίζει τη σωστή λειτουργία των ΚΤΕΟ με στόχο την τεχνική αρτιότητα των οχημάτων που κυκλοφορούν και τον καθορισμό κυρώσεων.

Το πολυνομοσχέδιο προβλέπει επίσης την απελευθέρωση της αγοράς των αερίων καυσίμων και απλοποίηση της διαδικασίας ίδρυσης και λειτουργίας πρατηρίων και συνεργείων υγραερίου και φυσικού αερίου και την μείωση της ελάχιστης απόστασης ασφαλείας μεταξύ των πρατηρίων υγρών καυσίμων από τα 200 στα 50 μέτρα, απόσταση που ενδέχεται όμως να αυξηθεί στα 70 μέτρα.

Διατηρείται, ωστόσο η απόσταση των 50 μέτρων λειτουργίας τους από χώρους μαζικής προσέλευσης και συνάθροισης.

nooz.gr

ΧΙΛΗ: ΑΠΕΓΚΛΩΒΙΣΤΗΚΕ ΚΑΙ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΩΡΥΧΟΣ

Με τον απεγκλωβισμό και του τελευταίου μεταλλωρύχου στις 4 τα ξημερώματα (ώρα Ελλάδας) η τιτάνια επιχείρηση διάσωσης για την ανάσυρση των 33 μεταλλωρύχων που παρέμειναν για παραπάνω από δύο μήνες εγκλωβισμένοι σε βάθος 700 μέτρων, στο ορυχείο χρυσού και χαλκού Σαν Χοσέ, στην έρημο Ατακάμα, έφτασε στο τέλος της. Περίπου στις έξι (ώρα Ελλάδος) ανελκύστηκε από τη στοά και ο έκτος από τους διασώστες που είχαν κατέβει για να ετοιμάσουν τους παγιδευμένους.

Τελευταίος ανασύρθηκε ο 54χρονος Λουίς Ουρσούα, επιστάτης της στοάς, σηματοδοτώντας το αίσιο τέλος του δράματος που έγινε δεκτό με εκκωφαντικές ζητωκραυγές…

Είχε προηγηθεί ο 29χρονος Αριέλ Τικόνα Γιάνες, τον οποίο υποδέχθηκε η σύζυγός του, Μαργαρίτα που γέννησε κατά τη διάρκεια της απουσίας του το τρίτο τους παιδί, την Εσπεράνσα (Ελπίδα).

Οι μεταλλωρύχοι οδηγούνται σε νοσοκομείο για ιατρικές εξετάσεις, οι οποίες μέχρι τώρα έχουν δείξει ότι η κατάσταση της υγείας τους είναι «περισσότερο από ικανοποιητική», σύμφωνα με τον υπουργό Υγείας. Μόνο ένας από αυτούς, πιθανώς ο 63χρονος Μάριο Γκόμες, έχει προβλήματα πνευμονίας και άρχισε θεραπεία με αντιβιοτικά.

Με τη χρήση της ειδικής κάψουλας Φοίνιξ, που κινούνταν με συρματόσχοινα και είχε ροδάκια στα πλάγια για να απορροφούνται οι κραδασμοί χρειάστηκαν λιγότερες από 24 ώρες, για τη διάσωση των μεταλλωρύχων. Είναι η πρώτη τέτοια διάσωση από ένα τόσο μεγάλο βάθος.

Ο 31χρονος Φλορένσιο Άβαλος βγήκε θριαμβευτικά πρώτος από την κάψουλα Φοίνιξ, που σχεδίασε και κατασκεύασε το πολεμικό ναυτικό, ώστε να γίνει με ασφάλεια η ανάβαση από βάθος 622 μέτρων.

Ο Μάριο Σεπούλβέδα, ο οποίος αποκαλείται και «παρουσιαστής» καθώς πραγματοποιούσε συνεντεύξεις στους υπόλοιπους μεταλλωρύχους και έκανε ρεπορτάζ για τα μέσα ενημέρωσης, ήταν ο δεύτερος μεταλλωρύχος που βγήκε στην επιφάνεια και ξέσπασε σε πανηγυρισμούς, φορώντας μαύρα γυαλιά προκειμένου να προστατέψει τα μάτια του έπειτα από την πολύμηνη παραμονή του στο σκοτάδι, εν μέσω επευφημιών από τους συγκεντρωμένους έξω από το ορυχείο. Θεωρείται χαρισματικός και ήδη έχει πολλές προτάσεις από διάφορους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Ο 52χρονος Ιλάνες, ο τρίτος μεταλλωρύχος και πρώην στρατιωτικός, βγήκε χαμογελώντας από τον μεταλλικό θαλαμίσκο, αγκάλιασε τη σύζυγό του Κάρμεν, αλλά και τον υπουργό Ορυχείων Λόρενς Γκόλμπορν και τον πρόεδρο της χώρας Σεμπαστιάν Πινέρα.

Επόμενος στη σειρά ήταν ο μοναδικός Βολιβιάνος, ο Κάρλος Μαμάνι, ο οποίος μόλις βγήκε από την κάψουλα φώναξε «Ευχαριστώ Χιλή!».

Ο 19χρονος Τζίμι Σάντσες, είναι ο νεότερος από τους εγκλωβισμένους στο ορυχείο στη Χιλή που βγήκε στην επιφάνεια. Έδειχνε λιγότερο υγιής από τους προηγούμενους διασωθέντες, αφού αγκάλιασε τους διασώστες του, τοποθετήθηκε αμέσως σε φορείο. Νωρίτερα είχαν χρειαστεί 17 λεπτά για να κατέβει ο ειδικός διασώστης με το θαλαμίσκο το τούνελ που έχει μήκος περίπου μισό μίλι (625 μέτρα). Οι παγιδευμένοι εργαζόμενοι τον αγκάλιασαν ενθουσιασμένοι.

Ο έκτος μεταλλωρύχος που βγήκε στην επιφάνεια ήταν ο Οσμάν Αράγια. Ο 30χρονος εγκλωβισμένος αγκάλιασε με μεγάλη συγκίνηση.

Στη συνέχεια ακολούθησε ο Χοσέ Ογιέντα, που με το σημείωμά του «Και οι 33 είμαστε καλά εδώ στο καταφύγιο» έγινε γνωστό ότι υπάρχουν άνθρωποι ζωντανοί, 17 ημέρες μετά το ατύχημα στο ορυχείο.
Ο όγδοος εγκλωβισμένος που είδε το φως του ήλιου ήταν ο Κλαούντιο Γιάνεζ που ενώ ήταν παγιδευμένος έκανε πρόταση γάμου στην εδώ και 11 χρόνια σύντροφό του.

Ο επόμενος που απεγκλωβίστηκε ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία μεταλλωρύχος, ο Μάριο Γκόμεζ. Ο 63χρονος μόλις πάτησε το πόδι του στην επιφάνεια της γης φίλησε τη σύζυγό του και γονάτισε για να προσευχηθεί.

Ακολούθησε ο 31χρονος Άλεξ Βέγκα, που πρωτοσυνάντησε τη σύζυγό του. Νωρίτερα, τον είχε καθησυχάσει για τα χρέη τους ενημερώνοντάς τον ότι έχουν τακτοποιηθεί.

Ο ενδέκατος μεταλλωρύχος ήταν ο Χόρχε Γκαγεγκουίγιος που δήλωσε ότι το «ταξίδι» προς την επιφάνεια ήταν πολύ καλό. «Το μόνο πράγμα που ήθελα ήταν να φτάσω στην κορυφή», είπε στον Χιλιανό πρόεδρο Πινέρα.

Ο δωδέκατος που βγήκε από τα έγκατα της γης ήταν ο 34χρονος Έντισον Πένα. Το παρατσούκλι «ο δρομέας» που απέκτησε κατά την παραμονή του στις στοές οφειλόταν στο ότι έτρεχε πέντε χιλιόμετρα την ημέρα για να κρατάει τον εαυτό του σε φόρμα.

Αμέσως μετά απεγκλωβίστηκαν ο Κάρλος Μπάριος και ο Βίκτορ Ζαμόρα που είναι οδηγός και βρισκόταν μέσα στο ορυχείο για να επισκευάσει ένα όχημα.

Ο 15ος μεταλλωρύχος που διασώθηκε ήταν ο Βίκτορ Σεγκόβια, ενώ ακολούθησαν ο 27χρονος Ντάνιελ Χερέρα, ο 56χρονος Ομάρ Ρεϊγκάδας, χειριστής μπουλντόζας και ο Εστεμπάν Ρόχας. Ακολούθως απεγκλωβίστηκαν ο 45χρονος Πάμπλο Ρόχας και ο 48χρονος Ντάριο Σεγκόβια.

Η επιχείρηση διάσωσης που το τελευταίο 24ωρο έγινε το επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος εξελίχθηκε ομαλά και ταχύτερα απ’ ότι είχε αρχικώς υπολογιστεί και όλοι οι μεταλλωρύχοι είχαν απεγκλωβιστεί μέχρι τις 22.00 το βράδυ (τοπική ώρα).

Ο πρόεδρος Σεμπαστιάν Πινιέρα ζήτησε από τις εκκλησίες στη χώρα να χτυπήσουν χαρμόσυνα τις καμπάνες όταν ο Φλορένσιο Άβαλος, 31 ετών, πρώτος από τους παγιδευμένους εργάτες, βγήκε από το ορυχείο. «Η πίστη κίνησε βουνά», δήλωσε. «Σε αυτή την επιχείρηση διάσωσης εμείς οι Χιλιανοί βγάλαμε τον καλύτερό μας εαυτό», είπε ο Πινιέρα σε συνέντευξη τύπου στο ορυχείο χαλκού Σαν Χοσέ.

Ο Πινιέρα περιέγραψε την εμπειρία λέγοντας ότι πρόκειται για «μια υπέροχη νύχτα που οι Χιλιανοί και όλος ο κόσμος δε θα ξεχάσει ποτέ. . . Ας μείνει πάντα μαζί μας το παράδειγμα των μεταλλωρύχων».

Ευχαρίστησε «το θεό» και τους διασώστες για την επιχείρηση, η οποία είναι από τις πιο δύσκολες που έχουν γίνει ποτέ, και δήλωσε πως όταν βγήκε ο πρώτος εργαζόμενος «νιώσαμε, όλοι οι Χιλιανοί, υπερήφανοι». Η κυβέρνησή του, συνέχισε, θα επιδιώξει την επιβολή αυστηρότερων κανονισμών εργασιακής ασφάλειας στα ορυχεία καθώς και σε άλλους τομείς.

Σύζυγοι, παιδιά, γονείς και φίλοι των εργαζόμενων περίμεναν ανυπόμονα έξω από το ορυχείο ενώ εκατοντάδες χιλιάδες παρακολούθησαν την εξέλιξη από την τηλεόραση.

Η επιτυχής κατάληξη της επιχείρησης αποτελεί σημαντική ώθηση για τον πρόεδρο Σεμπαστιάν Πινιέρα, που περίμενε τους διασωθέντες για να τους χαιρετίσει, έναν προς έναν.

Η κυβέρνησή του επαινέθηκε για την διαχείριση της κρίσης αλλά και το γεγονός ότι διέταξε να γίνουν αυστηρότερα τα μέτρα εργασιακής ασφάλειας στα ορυχεία μετά το επεισόδιο.

Συγχαρητήρια έστειλε στην κυβέρνηση της Χιλής ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, και πολλοί άλλοι ηγέτες.

Ο πρόεδρος της Βολιβίας, Έβο Μοράλες, πήγε στο ορυχείο για να υποδεχθεί τον συμπατριώτη του Κάρλος Μαμάνι όταν βγήκε από τη στοά κι ευχαρίστησε προσωπικά τον Πινιέρα για την διάσωσή του. Εκτιμάται ότι το γεγονός αυτό ίσως βελτιώσει αισθητά τις σχέσεις της Χιλής και της Βολιβίας, χώρες με ιστορικά κακές σχέσεις. 

enet.gr

ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΙΔΙΩΤΕΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΕ Η ΙΣΤΟΡΙΑ- ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
Μιλώντας στην Καλλιθέα κατά την παρουσίαση του βιβλίου του «Από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο ΚΚΚΑΣΟΡ – Ο Εκφυλισμός ενός Ιστορικού Εγχειρήματος».

Σε άλλες χώρες οι ηγεσίες είπαν «πρώτα η χώρα», «Country First», «πρώτα η Πατρίδα». Εδώ είπαν πρώτα εγώ, η οικογένεια, οι συγγενείς, οι φίλοι, οι υποτακτικοί, η παρέα.

Αυτό το φαινόμενο βρίσκεται σήμερα στο ανώτερο στάδιο του. Η Κρατοκομματοκρατία έγινε κάστα που πλούτισε χρεώνοντας την χώρα. Σήμερα αντί να επιστρέψει τα κλοπιμαία επιτίθεται στα αδύνατα στρώματα, πουλάει την κυριαρχία της, τους πόρους της, την Εθνική Αξιοπρέπεια, την Ιστορική δυναμική της…

Το πρώτο πεδίο αξιοκρατικής οικοδόμησης μίας χώρας είναι αυτό της Πολιτικής. Στην χώρα μας επεβλήθηκε συστηματικά η αναξιοκρατία. Η αναξιοκρατία, η κακιστοκρατία αφ’ ενός δολοφονεί την δημόσια σφαίρα, αφ’ετέρου είναι επόμενο «το κόμμα του Αρχηγού χωρίς Αρχηγό και χωρίς κόμμα» όπως είναι ο τίτλος ενός κειμένου, να παράγει ένα προσωπικό υπηρεσίας παρά μια ικανή Κυβέρνηση.

Ότι πιο παλιό και ανεπαρκές, το πλέον παλιό και το πλέον ανεπαρκές που είχε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. επεβλήθη στους θεσμούς.

Η ολοκληρωτικού τύπου χειραγώγηση των διαδικασιών διαμόρφωσης, κυκλοφορίας και εκλογής των πολιτικών ηγεσιών οδήγησε στην επιβολή, στην εξωθεσμική και εξωελλαδική επιλογή όχι την δημοκρατική εκλογή, της κακιστοκρατίας.

Στις δημοκρατίες η ένοχη από το παρελθόν κακιστοκρατία απομακρύνεται, αποβάλλεται. Εδώ «εκτελωνίζεται» όπως λέω στο βιβλίο και επιβάλλεται ως νέο, ως σωτήριο. Αυτό είναι η σημερινή διοίκηση του ΚΚΚΑΣΟΡ.

Τα φαινόμενα αυτά δεν παρατηρούνται σε κυρίαρχες και δημοκρατικές χώρες. Κάποτε χαρακτήριζαν τις δημοκρατίες της μπανάνας. Όσοι όμως εγχώριοι και ξένοι συμπεριφέρονται την Ελλάδα ως μπανανία και τους Έλληνες ως Πορτορικανούς θα πάρουν την απάντηση τους. Άρχισαν ήδη να την παίρνουν. Οι Έλληνες και οι Αθηναίοι θα επανασυνδεθούν με την παρακαταθήκη του Σόλωνος που έλεγε «Άριστα διοικείται η Πολιτεία στην οποία τιμούνται οι ενάρετοι άνθρωποι ενώ οι κακοί παραμερίζονται».

Την περίοδο που η χώρα είχε και έχει ανάγκη διαδικασιών δημοκρατικής επιλογής ανάμεσα στο πολιτικό δυναμικό, το πολιτικό της κεφάλαιο, εδώ επιβλήθηκε η συγγενοκρατία, η κακιστοκρατία, η φαυλοκρατία.

Αυτά όμως τα μορφώματα βρίσκονται στον αντίποδα της δημοκρατίας.

Η διαφθορά στην δημοκρατία είναι διαφθορά της δημοκρατίας.

Προκαλεί εντύπωση η αφωνία του Νομικού Κόσμου απέναντι σε αυτό το αντιδημοκρατικό φαινόμενο. Το μόνο θετικό ήταν οι ομολογίες Τσουκάτου, Μαντέλη σε αντίθεση με την θρασύτητα, την υποκρισία, το ψέμα, την κωμικότητα των λεγόμενων ηγεσιών.

Η ολοκλήρωση και επέκταση αυτών των ομολογιών – απορεί κανείς γιατί σταμάτησαν – μπορεί να είναι απελευθερωτική για την πολιτική και την χώρα.

Οι ομολογίες αυτές επιβεβαιώνουν την γραπτή και προφορική δήλωση μου μετά τις εκλογές του 2000 ότι αυτές όπως και του 1961 αντιπροσωπεύουν διαφορετικά παραδείγματα μεθόδων νόθευσης της λαϊκής θέλησης. Τότε ήταν η βία, τώρα ήταν η παράνομη χρηματοδότηση της SIEMENS. Επομένως εκτός των άλλων ο Τσουκάτος πρέπει να πει, αν ένα μέρος των χρημάτων δόθηκαν σε περιφερειακούς τηλεοπτικούς σταθμούς με τον όρο όχι αυτόν εννοώντας εμένα. Οι αντίπαλοι μας το 2000 ήταν η SIEMENS. Πετύχαμε μια ηθική νίκη είπα τότε. Η Ιστορία μας δικαίωσε. «Χρόνος αληθείας πατήρ» έλεγε ο Απολλώνιος από την Καππαδοκία.

Σε άλλη χώρα οι δικαστές θα είχαν κλείσει ως παράνομα τα γραφεία του ΚΚΚΑΣΟΡ στην Ιπποκράτους.

Η εξεταστική επιτροπή είναι επιτροπή δημιουργίας συγκατάθεσης για το αδίκημα. Να περάσει στην κοινωνία μαλακά και ανώδυνα για την κλεπτοκρατία το «ότι έγινε, έγινε» και να νομιμοποιείται το νέο κύμα διαφθοράς.

Επικρατεί, προβάλλεται η θρασύτητα, η υποκρισία, το ψέμα, η πολιτική ως απάτη.
Το μόνο που εγγυάται η πολιτική ως απάτη είναι η συντήρηση και πειθαρχία του Σίσυφου, του συνολικού Ελληνικού συστήματος, του Ελληνικού λαού ώστε να πληρώνει κανονικά το μεγαλύτερο χαράτσι που πλήρωσε στην ιστορία του.

Εγγυάται την οικονομία πληρωμής χρεών ώστε να ικανοποιούνται τα βίτσια των ολίγων ξένων, των εγχώριων πελατών τους αλλά όχι το Δημόσιο και Εθνικό συμφέρων.

Μπορεί η κοινή γνώμη να είναι ναρκωμένη από την TV, απογοητευμένη, σοκαρισμένη, ένοχη για την ανοχή που επέδειξε προς την Τερατογονία, το Τέρας. (Είναι ο τίτλος κειμένου αλλά και το εξώφυλλο του βιβλίου).

Παρατηρείται όμως μια ιστορική μεταβολή. Μια ρήξη με το παρακμιακό και διεφθαρμένο παρελθόν.
Τα καλύτερα στοιχεία της Κοινωνίας, του Έθνους είναι εκτός κομμάτων μη κομμάτων. «Τα μαντριά είναι άδεια». Σε αυτά μένουν τα πλέον καθυστερημένα, ωφελημιακά, τυχοδιωκτικά, διεφθαρμένα. Οι κατ’ επάγγελμα ψεύτες. Οι ταλιμπάν του δικομματισμού. Η Αποκομματικοποίηση από τα κόμματα μη κόμματα, κόμματα κάστες, παρέες, είναι στην ημερήσια διάταξη όπως η Αποχουντοποίηση το 1974.
Κινούνται, συναντιόνται πρόσωπα, ομάδες με διαφορετική προέλευση και διαδρομή, ατομικότητες γίνονται συλλογικότητες. Δημιουργείται μια νέα παιδεία, μια νέα ηθική σε αντίθεση με την κυρίαρχη στην καθεστωτική παρακμιακή σφαίρα μορφωτική και ηθική φτώχεια. Το Kits. Ο Σωκράτης έλεγε ότι η πρώτη γεννά την δεύτερη. Αυτή ήταν η δική μου εμπειρία στο ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Οι ανεπαρκείς, οι αμόρφωτοι πήγαν στον Κοσκωτά μετά στην SIEMENS κοκ. Για να γίνουν – επιβληθούν ως Πρωθυπουργοί, Ηγέτες ενώ δεν ήταν. Κατάργησαν την Δημοκρατία και υπονόμευσαν την χώρα όταν αυτή μπορούσε να πρωταγωνιστεί. Η ιστορία και η γεωγραφία την προκαλούσαν για αυτό. Τι πήγαν πάλι στο παζάρι θα έλεγε ο Νίκος Γκάτσος.

Τι λέει για αυτό το δίδυμο Υιού Παπανδρέου – Σημίτη;

Κυοφορείται ένα ιστορικού τύπου μορφωτικό, αισθητικό, ηθικό ρεύμα, οικοδομείται μια νέα Κοινωνία Πολιτών και Δημιουργών. Μαστόρων λέω στο βιβλίο μου.

Ανθρώπων, Πολιτών που πιστεύουν ότι αξίζει να αγωνίζεσαι για τις αξίες σου, για την πατρίδα σου. 

Όχι κομφορμιστών, καιροσκόπων, τυχοδιωκτών, χαμαιλεόντων.

Γεννιέται η Ελλάδα των Αξίων, των Αρχών, των Ιδανικών, της Υπερηφάνειας.

Αυτά τα διαφορετικά ρεύματα, ομάδες, αυτή η αναγεννητική όσμωση εμφανίζεται στον νέο Ιστορικό και Εθνικό Κύκλο ως ένας πληθυντικός, μορφωτικό πολιτικός Πόλος.

Αντίπαλος αυστηρά στον καθεστωτικό συνασπισμό του ψέματος, της απάτης, της παρακμής, του ολοκληρωτισμού.

Αντίπαλος, περιφρονητικός προς αυτούς που επί σαράντα χρόνια απέδειξαν ότι ένα πράγμα ήθελαν. Το βόλεμα του εαυτού τους. Πρωταγωνίστησε σε αυτό η σημερινή ηγεσία του ΚΚΚΑΣΟΡ. Αυτό λέει η ιστορία του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Όπως τόνισα πολλές φορές αυτή η ιστορία δεν παραχαράσσεται. Μόνο εχθροί της Ελλάδας το κάνουν.

Μετά από σαράντα χρόνια και ενώ οδήγησαν την χώρα, την Ελλάδα στην πρωτόγνωρη ιστορικά αμαύρωση της εικόνας της, ψελλίζουν, συλλαβίζουν υποκριτικά κακόηχα, κακόφωνα τις λέξεις Ελλάδα, Πατρίδα, κοινό αγαθό.

Ποιοι; Οι χειρότεροι ιδιώτες που γνώρισε η ιστορία.

Οι Έλληνες όμως εγκαταλείπουν τις πατερίτσες, τα κόμματα μη κόμματα. Αυτά τους κράτησαν ανάπηρους. Δεν αισθάνονται πλέον ανάπηροι. Μπορούν να σταθούν όρθιοι, να βαδίσουν μόνοι τους, αυτόνομοι, να ανακτήσουν την ατομικότητα τους, την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, να διαμορφώσουν νέες, υγιείς συλλογικότητες.

Κάτι μεγάλο και πλούσιο γιεννιέται, έρχεται από μακριά και πάει πολύ μακριά, μόνο τυφλοί δεν το βλέπουν και οι καθεστωτικοί το φοβούνται.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

Με αφορμή τις αποκαλύψεις Γιούνκερ για τον Γ. Παπανδρέου

Σε καμία δημοκρατία όχι μόνο του ανεπτυγμένου αλλά και του περιθωριακού καπιταλισμού οι πλάστες, οι δημιουργοί, ο πρωταγωνιστής ενός προτύπου διαφθοράς δεν θα παρουσιάζονταν με τόση θρασύτητα και κουτοπονηριά ως κριτής.

Προκύπτουν όμως εκ νέου δύο ζητήματα.

Γιατί οι αντιπολιτεύσεις δεν ζητούν την παραίτηση του υιού Παπανδρέου. Μπορεί αυτός ο άνθρωπος να υπερασπιστεί το κύρος της χώρας, των θεσμών; Έχει αίσθηση αυτών των λειτουργιών και των ρόλων;

Το δεύτερο είναι η επαναφορά μίας πρόσκλησης  που διατύπωσα καιρό πριν.

Αυτοί που επανέφεραν και επέβαλαν στην δημόσια ζωή τον υιό Παπανδρέου οφείλουν, έχουν την ευθύνη να τον αποσύρουν.

Η χώρα χρειάζονταν και χρειάζεται Κυβέρνηση τεχνοκρατών με τεχνοκράτη Πρωθυπουργό ώστε να διανύσει όσο το δυνατόν ανώδυνα αλλά με αξιοπρέπεια την μεταβατική περίοδο και να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις Επαναθεμελίωσης του πολιτικού συστήματος.

Αυτό γίνεται στις ώριμες δημοκρατίες.

Εκεί που πρώτα βάζουν το συμφέρον της Πατρίδας τους. Όχι του εαυτού τους και της παρέας.

Γλυφάδα 13 Οκτωβρίου 2010

Polis–agora.blogspot.com

ΜΙΑ ΣΤΑΛΑ ΕΛΠΙΔΑΣ

της Άρτεμις Καπούλα

Διάβαζα ένα άρθρο της Θεοδώρας Τσώλη στο Βήμα της Κυριακής  σχετικά με τον πρώτο ασθενή πάσχοντα από θαλασσαιμία (μεσογειακή αναιμία) που υποβλήθηκε σε γονιδιακή θεραπεία και εδώ και 3 χρόνια ζει χωρίς μεταγγίσεις. Για μένα ήταν η πιο σημαντική είδηση που άκουσα εδώ και καιρό.

Στην χώρα μας υπάρχουν περίπου γύρω στις τρεις με τέσσερις χιλιάδες παιδιά που πάσχουν από τη συγκεκριμένη αρρώστια. Παιδιά που από τα τρία τους χρόνια κάθε δεκαπέντε μέρες υποβάλλονται σε μεταγγίσεις αίματος για να μπορέσουν να ζήσουν. Παιδιά με ημερομηνία λήξης. Πώς να δεχθεί κανείς ότι σήμερα στην Ελλάδα του 2010 γεννιούνται ακόμα παιδιά με αυτή την ασθένεια όταν χρειάζεται μόνο μια απλή εξέταση για να την αποφύγεις; …

Δεν ξέρω αν μπορώ έστω και στο ελάχιστο να σας μεταφέρω τα συναισθήματα, τις σκέψεις, τους φόβους αυτών των παιδιών αλλά και των γονιών τους. Πώς είναι να είσαι 18 χρονών και να μην έχεις υπάρξει ποτέ παιδί, να έχεις αποδεχθεί ότι η ζωή σου, όση σου απομένει, θα εξαντληθεί όχι σε όνειρα αλλά σε δωμάτια νοσοκομείων που δυο φορές το μήνα επισκέπτεσαι για μετάγγιση. Πως είναι να βλέπεις όλους τους υπόλοιπους γύρω σου να μεγαλώνουν, να ερωτεύονται, να ζουν και εσύ να αρκείσαι σε μια αποστειρωμένη, λειψή ζωή γεμάτη μετρήσεις και φάρμακα. Φάρμακα για το σίδηρο σου που ανεβαίνει, φάρμακα για την ανάπτυξη των οργάνων σου, φάρμακα για να πας την ζωή σου ένα μήνα ακόμα παρακάτω.

Πόσο κουράγιο χρειάζεται, πόση δύναμη ψυχής για να το παλέψεις, να το αποδεχθείς, να κατορθώσεις να γραπωθείς από την ζωή όταν καθημερινά «χαιρετάς» φίλους που έφυγαν και μέχρι χθες μοιραζόσασταν το διπλανό κρεβάτι, που τους ήξερες σχεδόν από μωρό. Να σκέφτεσαι ότι κάθε χρόνος που περνά σε φέρνει και πιο κοντά στο τέλος.

Πώς να σας κάνω να νιώσετε την αγωνία και τον πόνο αυτών των γονιών; Βλέπουν τα παιδιά τους να υποφέρουν, να πασχίζουν όπως μπορούν να τα κρατήσουν στην ζωή, να τους βρουν αίμα όταν αυτό εξαντλείται. Που προσπαθούν να τα κάνουν να αισθάνονται ότι έχουν μια φυσιολογική ζωή και ταυτόχρονα να κρύβουν τον τρόμο τους, την απογοήτευση τους, τον πανικό, τις τύψεις και τις ενοχές τους.

Συγχωρέστε μου την συναισθηματική υπερβολή αλλά έχοντας χάσει στα 23 του χρόνια τον ανεψιό μου και έχοντας  ζήσει το μεγαλείο αυτών των ανθρώπων από κοντά γνωρίζω ότι για αυτά τα παιδιά  αυτή η είδηση είναι η πιο σημαντική από τότε που ήταν 3 χρονών και έμαθαν ότι πάσχουν από την ασθένεια. Γιατί είναι μια είδηση χαράς, μια κρυμμένη ελπίδα που αρχίζει να κυλά σταγόνα-σταγόνα στο αίμα τους.   

protagon.gr