Αϊ στο διάολο, ΔΝΤ

Η Ναόμι Κλάιν ξαναχτυπά. Μετά το παγκόσμιο μπέστ σέλερ «Το Δόγμα του Σοκ» η επιτυχημένη συγγραφέας και δημοσιογράφος επανέρχεται με το καινούργιο βιβλίο της «Φράχτες και Παράθυρα», από τις Εκδόσεις Λιβάνη.

Χάρη στη διασυνοριακή ανταλλαγή πληροφοριών, έχουμε πλέον συνειδητοποιήσει ότι τα προβλήματα κάθε χώρας είναιοι τοπικές επιπτώσεις μιας συγκεκριμένης παγκόσμιας ιδεολογίας, την οποία επιβάλλουν οι πολιτικοί κάθε χώρας, αλλά η οποία έχει επινοηθεί σε κεντρικό επίπεδο από μια ομάδα κορπορατικών συμφερόντων και διεθνών θεσμών, συμπεριλαμβανομένων του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας…

Τα κείμενα του βιβλίου περιέχουν τα πιο καταδικαστικά στοιχεία που η συγγραφέας κατάφερε να συγκεντρώσει για να αντιμετωπίσει δημόσια τους νεοφιλελεύθερους οικονομολόγους, αλλά καταγράφουν επίσης τις πιο συγκινητικές εμπειρίες που έζησε στους δρόμους δίπλα σε συντρόφους της ακτιβιστές, συνειδητοποιώντας ότι ήταν αυτόπτες μάρτυρες ενός μοναδικού συμβάντος: της συναρπαστικής στιγμής όπου οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι προσπαθούσαν να εισβάλουν στην κλειστή λέσχη των ειδικών όπου καθορίζεται η συλλογική μοίρα μας.

Προκλητικό, οξυδερκές και παθιασμένο, το Φράχτες και Παράθυρα αποτελεί την καταγραφή της κοσμοϊστορικής έναρξης του κινήματος κατά του νεοφιλελευθερισμού. Τα κείμενα δεν είναι παρά φωτογραφίες δραματικών στιγμών μέσα στο χρόνο, μια καταγραφή του πρώτου κεφαλαίου της πολύ παλιάς και επαναλαμβανόμενης ιστορίας της ανθρωπότητας η οποία αγωνίζεται να γκρεμίσει φράχτες μέσα στους οποίους προσπαθούν να την κλείσουν, να ανοίξει παράθυρα, να ανασάνει βαθιά, να δοκιμάσει την ελευθερία.

  Μια πρόγευση απ’ το βιβλίο

Την ίδια ηµέρα που ο πρόεδρος της Αργεντινής Εδουάρδο Ντουάλντε πραγµατοποιούσε µια ακόµα άκαρπη διαπραγµάτευση µε τους εκπροσώπους του ∆ΝΤ, µια οµάδα κατοίκων του Μπουένος Άιρες συµµετείχε σε µια διαφορετικού είδους διαπραγµάτευση: Ήταν µια ηλιόλουστη Πέµπτη στις αρχές Μαρτίου και προσπαθούσαν να αποφύγουν την έξωση από τα διαµερίσµατά τους. Σε απόσταση µερικών µόνο τετραγώνων από την έδρα του εθνικού κογκρέσου, οι ένοικοι της πολυκατοικίας που βρίσκεται στον αριθµό 335 της οδού Αγιακούτσο, ανάµεσά τους και δεκαεννέα παιδιά, είχαν οχυρωθεί στα διαµερίσµατά τους και αρνούνταν να τα εγκαταλείψουν. Στην τσιµεντένια πρόσοψη της πολυκατοικίας, κάποιος είχε γράψει: «Άι στο διάολο, ∆ΝΤ».


Ίσως να φαίνεται παράδοξο το ότι ένας θεσµός όπως το ∆ΝΤ που είναι αφιερωµένος στη µακροοικονοµία τόσο αποφασιστικά, εµπλέκεται σε ένα άκρως µικροοικονοµικό ζήτηµα όπως οι εξώσεις από την πολυκατοικία της οδού Αγιακούτσο. Όµως, σε µια χώρα όπου ο µισός πληθυσµός ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, δεν υπάρχει σχεδόν ούτε ένας τοµέας της κοινωνίας που η µοίρα του µην εξαρτάται από τις αποφάσεις του διεθνούς δανειστή.


Οι βιβλιοθηκάριοι, οι δάσκαλοι και άλλοι εργαζόµενοι του δηµόσιου τοµέα οι οποίοι πληρώνονται µε τυπωµένα στα γρήγορα επαρχιακά νοµίσµατα, θα µείνουν απλήρωτοι αν οι επαρχίες σταµατήσουν να τυπώνουν χρήµα, όπως απαιτεί το ∆ΝΤ. Και αν γίνουν µεγαλύτερες περικοπές στον δηµόσιο τοµέα όπως επιµένει ο διεθνής δανειστής, οι άνεργοι, που αγγίζουν το 30% του εργατικού δυναµικού, θα κάνουν ένα ακόµα βήµα πιο κοντά στην έλλειψη στέγης και την πείνα, που εξώθησε χιλιάδες ανθρώπους να λεηλατήσουν σουπερµάρκετ.


Και αν δεν βρεθεί µια λύση στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης που επικρατεί στον τοµέα της ιατροφαρµακευτικής περίθαλψης, οι επιπτώσεις θα είναι ολέθριες για µια γυναίκα που συνάντησα στα προάστια του Μπουένος Άιρες. Με µια κίνηση ντροπής και απόγνωσης, ανέβασε την µπλούζα της και µου έδειξε την ανοιχτή πληγή και τα σωληνάκια που κρέµονταν από µια εγχείρηση στοµάχου, καθώς ο γιατρός της δεν είχε βάλει ράµµατα εξαιτίας της χρόνιας έλλειψης ιατρικών αναλώσιµων.


Ίσως κάποιοι να θεωρήσουν απρεπές να µιλάει κανείς για παρόµοια ζητήµατα. Υποτίθεται ότι η ανάλυση για την οικονοµική κατάσταση της Αργεντινής πρέπει να εστιάζεται στην µέχρι πρόσφατα κλειδωµένη ισοτιµία πέσο-δολαρίου, στην «επιστροφή στο πέσο» και στους κινδύνους του «στασιµοπληθωρισµού» – και όχι στα παιδιά που µένουν άστεγα ή στις ανοιχτές πληγές ηλικιωµένων γυναικών. Ωστόσο, οι απερίσκεπτοι σύµβουλοι της κυβέρνησης της Αργεντινής δεν είναι απρόσωποι.


Στους κύκλους των αγορών επικρατεί η συναινετική αντίληψη ότι το ∆ΝΤ δεν πρέπει να θεωρήσει την κρίση στην Αργεντινή ως εµπόδιο, αλλά ως ευκαιρία για την επιβολή αυστηρότερης λιτότητας: Σύµφωνα µε αυτό το σκεπτικό, η χώρα αναζητάει τόσο απεγνωσµένα ρευστό χρήµα, ώστε θα κάνει ό,τι θέλει το ∆ΝΤ. «Πρέπει να δρας κατά τη διάρκεια της κρίσης, καθώς το Κογκρέσο είναι πιο δεκτικό», εξηγεί ο Γουίνστον Φριτς, ο επικεφαλής του βραζιλιάνικου παραρτήµατος της Dresdner Bank AG.


Η πιο δρακόντεια υπόδειξη έγινε από τους Ρικάρδο Καµπεγιέρο και Ρούντιγκερ Ντόρνµπους, δυο οικονοµολόγους του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (MIT). Σε ένα άρθρο τους που δηµοσιεύτηκε στους Financial Times υποστήριξαν ότι «έχει έλθει η ώρα για ριζοσπαστικές λύσεις». Η Αργεντινή «πρέπει να εκχωρήσει προσωρινά την εθνική κυριαρχία της σε όλα τα χρηµατοοικονοµικά ζητήµατα… να αποποιηθεί τη νοµισµατική, φορολογική, ρυθµιστική και διαχειριστική κυριαρχία της για µια µεγάλη περίοδο, παραδείγµατος χάριν για µια πενταετία». Η οικονοµία της χώρας– «οι δαπάνες, η κυκλοφορία καινούριου νοµίσµατος και η φορολογική διαχείριση»– πρέπει να ελέγχεται από «ξένους παράγοντες», συµπεριλαµβανοµένης «µιας επιτροπής έµπειρων ξένων κεντρικών τραπεζιτών».


Σε µια χώρα όπως η Αργεντινή που εξακολουθεί να νιώθει ακόµη τρόµο λόγω της εξαφάνισης τριάντα χιλιάδων ανθρώπων από το δικτατορικό καθεστώς της περιόδου 1976-1983, µόνο «ξένοι παράγοντες», όπως οι δυο οικονοµολόγοι του MIT, έχουν το θράσος να ισχυρίζονται ότι «κάποιος πρέπει να διοικήσει τη χώρα µε σκληρό καταναγκασµό». Παρ’ όλα αυτά, φαίνεται ότι η καταστολή είναι η αναγκαία προϋπόθεση για να σωθεί η χώρα, µια αποστολή που, σύµφωνα µε τους Καµπεγιέρο και Ντόρνµπους, συνεπάγεται το άνοιγµα των αγορών, τη µεγαλύτερη µείωση των δαπανών και, φυσικά, «µια εκστρατεία µαζικών ιδιωτικοποιήσεων».


Πρόκειται για τη συνηθισµένη συνταγή, µόνο που αυτή τη φορά υπάρχει ένα πρόβληµα: Η Αργεντινή τα έχει ήδη κάνει όλα αυτά. Καθώς στη δεκαετία του 1990 υπήρξε ένας υποδειγµατικός µαθητής του ∆ΝΤ, άνοιξε την οικονοµία της (και αυτός είναι ο λόγος που τα κεφάλαια µπόρεσαν να φύγουν τόσο εύκολα από τη χώρα, όταν ξέσπασε η κρίση). Όσο για τις υποτιθέµενες υπέρογκες δηµόσιες δαπάνες της Αργεντινής, το ένα τρίτο πηγαίνει την εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανεισµού. Ένα τρίτο πηγαίνει στα συνταξιοδοτικά ταµεία που έχουν ήδη ιδιωτικοποιηθεί. Ενώ το υπόλοιπο ένα τρίτο –του οποίου ένα µέρος πηγαίνει όντως στην ιατροφαρµακευτική περίθαλψη, την παιδεία και την κοινωνική βοήθεια– δεν επαρκεί για να καλυφθούν οι ανάγκες του αυξανόµενου πληθυσµού και, γι’ αυτόν το λόγο, καταφθάνουν από την Ισπανία φορτία µε δωρεές τροφίµων και φάρµακων.


Όσο για τις «µαζικές ιδιωτικοποιήσεις», η Αργεντινή έχει ήδη πειθήνια εκποιήσει τόσο πολλές από τις κοινωφελείς υπηρεσίες της –από τους σιδηροδρόµους µέχρι την τηλεφωνία–, ώστε τα µοναδικά παραδείγµατα δηµόσιας περιουσίας που µπόρεσαν να σκεφθούν οι Καµπεγιέρο και Ντόρνµπους ήταν τα λιµάνια και τα τελωνεία.


∆εν πρέπει, λοιπόν, να προκαλεί απορία το γεγονός ότι πολλοί από εκείνους που εκθείαζαν στο παρελθόν την Αργεντινή ισχυρίζονται σήµερα ότι για την οικονοµική κατάρρευση της χώρας ευθύνονται αποκλειστικά η εθνική απληστία και η διαφθορά. «Αν µια χώρα που κλέβει χρήµατα νοµίζει ότι θα της χορηγηθεί βοήθεια από τις Ηνωµένες Πολιτείες, δεν πρόκειται να την πάρει», δήλωσε ο Τζορτζ Μπους την προηγούµενη εβδοµάδα στο Μεξικό. Η Αργεντινή «πρέπει να πάρει µερικές δύσκολες αποφάσεις».


Ο πληθυσµός της Αργεντινής, που εδώ και µήνες έχει εξεγερθεί ανοιχτά εναντίον των πολιτικών, οικονοµικών και δικαστικών ελίτ της χώρας, δεν χρειάζεται κηρύγµατα για την αναγκαιότητα µιας καλής διακυβέρνησης. Στις τελευταίες οµοσπονδιακές εκλογές, κανένας πολιτικός δεν πήρε περισσότερες ψήφους από τον συνολικό αριθµό των άκυρων ψηφοδελτίων, στα περισσότερα από τα οποία φιγουράριζε ο ήρωας ενός κόµικ που ονοµάζεται Κλεµέντε. Τον επέλεξαν επειδή δεν έχει χέρια και, άρα, δεν µπορεί να κλέψει.


Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι το ∆ΝΤ θα εξαλείψει την κουλτούρα δωροδοκίας και ατιµωρησίας που κυριαρχεί στην Αργεντινή, πολλώ δε µάλλον που ένας από τους όρους του για τη χορήγηση νέων δανείων ήταν να σταµατήσουν οι ποινικές διώξεις εις βάρος των τραπεζιτών που έβγαλαν παράνοµα τα κεφάλαιά τους από τη χώρα, επιδεινώνοντας απότοµα την κρίση. Για όσο διάστηµα η εθνική παθολογία της χώρας θα παρουσιάζεται ως η αποκλειστική αιτία της καταστροφής της, τα φώτα της δηµοσιότητας θα µένουν µακριά από το ∆ΝΤ.


Σε αυτό το οικείο αφήγηµα για µια πτωχευµένη χώρα που ικετεύει να τη «διασώσουν», µιας ζωτικής σηµασίας εξέλιξη αποκρύπτεται: Πολλοί από τους κατοίκους της Αργεντινής δεν θέλουν τα χρήµατα του ∆ΝΤ, καθώς είναι προφανές ότι το κόστος θα είναι πολύ µεγάλο. Αντίθετα, δηµιουργούν νέες µορφές εξουσίας, που στρέφονται εναντίον των χρεοκοπηµένων πολιτικών θεσµών και του ∆ΝΤ.


∆εκάδες χιλιάδες άνθρωποι οργανώνονται και συµµετέχουν σε συνοικιακές συνελεύσεις, οι οποίες συγκροτούν δίκτυα σε δηµοτικό και πανεθνικό επίπεδο. Σε πλατείες, πάρκα και διασταυρώσεις δρόµων, γείτονες συζητούν πώς θα κάνουν τις δηµοκρατικές οργανώσεις τους πιο υπόλογες και πώς θα καλύψουν το κενό της αποτυχηµένης διακυβέρνησης. Σκέφτονται να δηµιουργήσουν ένα «κογκρέσο πολιτών», που θα απαιτεί από τους πολιτικούς διαφάνεια και ανάληψη των ευθυνών τους. Συζητούν για την αναγκαιότητα ο προϋπολογισµός να είναι προϊόν συµµετοχικών διαδικασιών και οι θητείες στα δηµόσια αξιώµατα µικρότερης διάρκειας, ενώ παράλληλα οργανώνουν συσσίτια για τους άνεργους. Ο πρόεδρος της Αργεντινής, που δεν έχει εκλεγεί, έχει τροµοκρατηθεί τόσο πολύ από την αυξανόµενη πολιτική δυναµική των asambleas (συνελεύσεων), ώστε άρχισε να τις χαρακτηρίζει αντιδηµοκρατικές.


Οι ανησυχίες του είναι εύλογες. Οι asambleas συζητούν για τη δηµιουργία τοπικών βιοµηχανιών και την εκ νέου εθνικοποίηση της δηµόσιας περιουσίας που ιδιωτικοποιήθηκε. Και ίσως να µη σταµατήσουν εκεί. Η Αργεντινή, όντας για δεκαετίες ένας πειθήνιος µαθητής που τον απογοήτευσαν οι δάσκαλοι του ∆ΝΤ, δεν πρέπει να ικετεύει για δάνεια: Οφείλει να απαιτήσει αποζηµιώσεις.


Το ∆ΝΤ είχε την ευκαιρία του να κυβερνήσει την Αργεντινή. Τώρα, είναι η σειρά του λαού.
 Βιογραφικό

Η Ναόμι Κλάιν γεννήθηκε το 1970 στο Μόντρεαλ. Είναι βραβευμένη δημοσιογράφος, συγγραφέας και κινηματογραφίστρια.

Το πρώτο της βιβλίο, το διεθνές best seller No Logo, μεταφράστηκε σε είκοσι οχτώ γλώσσες και χαρακτηρίστηκε «βίβλος των κινημάτων» από τους New York Times.

Γράφει στο Nation και στον Guardian και υπήρξε ανταποκρίτρια του Harper’s Magazine στο Ιράκ.

Το 2004 παρουσίασε το The Take, ένα ντοκιμαντέρ για τα κατειλημμένα εργοστάσια της Αργεντινής, του οποίου υπήρξε συμπαραγωγός μαζί με το σκηνοθέτη Άβι Λιούις.

Είναι πρώην μέλος του επιστημονικού προσωπικού του Οικονομικού Πανεπιστημίου του Λονδίνου (London School of Economics) και επίτιμη διδάκτωρ Πολιτικού Δικαίου του Πανεπιστημίου King College της Νέας Σκοτίας.

Έχει τιμηθεί μεταξύ άλλων με το Canadian National Business Book Award και το Le Prix Médiations. 

polylitoikairoi

Advertisements

ΑΝΕΠΙΣΤΡΟΦΟΝ γιατί … κάποτε στη ζωή του ο καθείς οφείλει ένα τουλάχιστον "απεταξάμην"

για περισσότερες πληροφορίες πατήστε στην εικόνα

ΤΑ ΠΕΤΡΙΝΑ ΤΟΞΩΤΑ ΓΕΦΥΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Για ανάγνωση του βιβλίου πατήστε στην εικόνα

NOAM CHOMSKY – Η ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΗ

Στο προφητικό αυτό κείμενο, ο Τσόμσκι, διάσημος γλωσσολόγος και επικριτής της αμερικάνικης πολιτικής αναλύει με τον γνωστό οξυδερκή τρόπο του το ιστορικό υπόβαθρο και τις παραμέτρους οι οποίες γέννησαν την Νέα Παγκόσμια Τάξη, το φρικτότερο σύστημα ελέγχου και κυριαρχίας που γνώρισε ποτέ η Ιστορία.Το βιβλίο ουσιαστικά παρουσιάζει τη διάλεξη που δόθηκε στις 30 Ιανουαρίου του 1991 στο κολέγιο Μπέιτς, στο Λέβιστον του Μέιν, για να εκδοθεί, εν συνεχεία, υπό μορφή μπροσούρας από τις εκδόσεις Open Magazine. Στα ελληνικά εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1995.(αριθμός σελίδων 55)

 Διαβάστε στη συνέχεια της ανάρτησης το βιβλίο..

http://www.scribd.com/embeds/50277504/content?start_page=1&view_mode=list&access_key=key-1xrzpbi5hrijsxdfw1hr

«ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ…. ΜΕΓΑΛΟΦΥΪΕΣ»

Απόσπασμα από το βιβλίο μου 

«Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΣΟΥΜΕ ΣΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΗΣ»
ΙΩΑΝΝΗΣ Γ. ΜΠΕΛΛΟΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ
Αθήνα, 14/1/2004

Αν παρατηρήσουμε την Φύση με κάποια φιλοσοφική διάθεση, θα διαπιστώσουμε ότι αυτή «κινείται» με συγκεκριμένους ομαλούς ρυθμούς σε όλα τα επίπεδα. Όμως, που και που, εμφανίζονται κάποιες εξάρσεις – αναπηδήσεις από τον ομαλό κυματισμό της κα-μπύλης, βάσει της οποίας αυτή «κινείται»…

Όμως και αυτές οι εξάρσεις – αναπηδήσεις έχουν κάποια περιοδικότητα και, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν είναι αλλεπάλληλες και άτσαλες. Αν ήταν, θα οδη-γούσαν σε αλλεπάλληλες εκρήξεις και στην… συντέλεια του κόσμου. Η φύση δεν «κι-νείται» με διαγράμματα τύπου του.

Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΣΟΥΜΕ ΣΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΗΣ

Γι’ αυτό, αμέσως, μόλις παρουσιαστεί μία έξαρση στον ομαλό κυματισμό – ρυθ-μό, επέρχεται ομαλοποίηση, επαναφορά στον ομαλό ρυθμό, ισορροπία και, μετά κάποιο συγκεκριμένο διάστημα, άγνωστο σε εμάς, γνωστό στην Φύση, προκύπτει η νέα έξαρση κ.ο.κ.

Αυτά προκύπτουν από απλές παρατηρήσεις. Δεν γνωρίζουμε τους Νόμους, βάσει των οποίων συμβαίνουν αυτά, γνωρίζουμε, όμως, ότι, έτσι, συμβαίνουν.

Μέσα, λοιπόν, από χιλιάδες παραδείγματα, σε όλα τα επίπεδα, θα διαλέξω και θα επι-σημάνω κάτι, που παρατηρούμε στους ανθρώπους. Από τα μέλη, που προκύπτουν από τις αλλεπάλληλες διαδοχές των γενεών μέσα σε μία οικογένεια, ξεπετάγε-ται, που και που, κάποια μεγαλοφυΐα.

Και εδώ παρατηρούμε ότι ισχύουν όσα ανέφερα πιο πάνω. Αδιάψευστος μάρτυς εί-ναι η ίδια η Ιστορία.

Είδαμε ποτέ κάποιος πατέρας – μεγαλοφυΐα να έκανε γιο – μεγαλοφυΐα; Πο-τέ ή σπανιότατα.

Είδαμε κάποιο αρχαίο Φιλόσοφο, να έχει γιο, ή κάποιον γόνο στο στενό οικογε-νειακό του κύκλο, ισάξιο ή εφάμιλλό του;
Ο Σωκράτης, π.χ., είχε γιο τον…. Λαμπροκλή. Τον γνωρίζει κανένας, τον γνωρίζει η Ιστορία;
Ο Αριστοτέλης είχε καί γιο καί κόρη. Έγινε κανένας τους Αριστοτέλης;
Είδαμε, ποτέ, κάποιον Νομπελίστα να είχε γιο, ανηψιό ή εγγονό εφάμιλλό του;
Είδαμε κανένα παιδί του μεγάλου Φιλόσοφου Μπέρτραντ Ράσσελ, που ήτανε πολύτε-κνος, να έμοιασε στον πατέρα του;
Είδαμε κανένα παιδί του μεγάλου Συγγραφέα Τολστόι, που και αυτός ήταν πολύ-τεκνος, να έγινε μεγάλος Συγγραφέας;
Είδαμε κανένα παιδί του Ντοστογιέφσκι, να έγινε Ντοστογιέφσκι;
Είδαμε κανένα παιδί του Μαρξ;
Είδαμε, μήπως, γόνους μεγάλων Εφευρετών, να έγιναν μεγάλοι Εφευρέτες;

Οι ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως του πατέρα και γιου Δουμά (που, οπωσδήποτε, δεν ήσαν και τόσο μεγάλοι), απλά, επιβεβαιώνουν τον Κανόνα:

Στην διαδοχή των γενεών μέσα σε μία οικογένεια, όταν εμφανισθεί μία μεγαλοφυΐα, ποτέ, ή σχεδόν ποτέ, δεν προκύπτει διάδοχος – μεγαλοφυΐα.
0 Κανόνας είναι Κανόνας και η επιβεβαίωσή του, λόγω των απείρων παραδειγ-μάτων, είναι περίτρανη.

Ο Κανόνας αυτός, προφανώς, ισχύει και για τους «πολιτικούς –μεγαλο-φυΐες».

ΙΩΑΝΝΗΣ Γ. ΜΠΕΛΛΟΣ

Δηλαδή, δεν είναι δυνατόν κάποιος να είναι πολιτική μεγαλοφυΐα και να προκύ-ψουν από το περιβάλλον του παιδιά, ανίψια ή εγγόνια, που να είναι κι αυτά πολιτικές – μεγαλοφυΐες.

Κι αν, σαν εξαίρεση, δεχθούμε ότι μπορεί, έστω, σπάνια, ένας πατέρας πολιτική μεγαλοφυΐα, να αφήσει γιο, πολιτική μεγαλοφυΐα, τότε, είναι τελείως απίθανο να προκύψει και εγγονός πολιτική μεγαλοφυΐα.

Όμως, όλοι μας γνωρίζουμε τόσους και τόσους «πολιτικούς – μεγαλοφυΐες», που αφήνουν γιους και εγγονούς «πολιτικούς – μεγαλοφυΐες».

Τι συμβαίνει; ο κανόνας δεν ισχύει για τους «πολιτικούς»;

Ιδού, τι συμβαίνει:

Πολλές από αυτές, που θεωρούμε μεγαλοφυΐες απλά, είναι μετριότητες, «φούσκες» και μας τις έχουν πλασάρει ή έχουν πλασαριστεί σαν μεγαλοφυΐες.

Κι αν, τυχόν, εμφανισθούν τρεις, στην σειρά, πολιτικές μεγαλοφυΐες (πατέρας, γιος, εγγονός), τότε θα συμβαίνουν τα εξής:

Ή θα πρόκειται για μετριότητες, έντεχνα, πλασαρισμένες, σαν μεγαλοφυϊες.

Ή, αν, πράγματι, μία είναι αληθινή μεγαλοφυΐα, οι άλλες δύο θα είναι «μπλό-φες», μετριότητες κατάλληλα, πλασαρισμένες και τοποθετημένες πάνω στο φωτισμένο βάθρο, που έστησε η μία και μοναδική μεγαλοφυΐα.

Μετά από όλα αυτά, ας είμαστε επιφυλακτικοί με τις οικογενειοκρατίες και ας μην μπερδεύουμε τα επικοινωνιακά φορεμένα χαμόγελα, τα πηδημα-τάκια επί τόπου και το ύφος με την Μεγαλοφυΐα. Και ας μην ξεχνάμε ότι στα μεγάλα τζάκια, θα βρούμε και τα μεγάλα. κούτσουρα.

Γιάννης Μπέλλος

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ

Τα αρχαία ελληνικά ανέκδοτα είναι πνευματώδη και διδακτικά. Μας χαρίζουν το γέλιο, αλλά εκφράζουν και το αρχαίο ελληνικό πνεύμα στην πιο χαριτωμένη του μορφή. Τα αρχαία ελληνικά ανέκδοτα δεν είναι συγκεντρωμένα σε ένα συγκεκριμένο αρχαίο κείμενο. Θα τα βρούμε διασκορπισμένα σε έργα του Πλούταρχου, στις βιογραφίες του Διογένη του Λαέρτιου, στο Ανθολόγιο του Στοιβαίου, στα αστεία του Ιεροκλή κ.λπ. Τα περισσότερα προέρχονται από τον 4ο αι. π.Χ. Τότε πλάστηκε η λέξη «σπουδαιογέλοιον» που σήμαινε την ανακάλυψη της αστείας πλευράς, ακόμα και των πιο σοβαρών γεγονότων της ζωής…

 *

Ένας πατέρας ζήτησε από τον Αρίστιππο να διδάξει τον γιο του. Ο φιλόσοφος ζήτησε αμοιβή 500 δραχμές. Ο πατέρας θεώρησε υπερβολικό το ποσό. «Με τόσα χρήματα», είπε, «θα μπορούσα να αγοράσω ένα ζώο». «Αγόρασε», είπε ο Αρίστιππος, «κι έτσι θα έχεις δύο».

*

Ο τύραννος των Συρακουσών Διονύσιος ρώτησε τον Αρίστιππο: «Γιατί οι φιλόσοφοι επισκέπτονται τα σπίτια των πλουσίων, ενώ οι πλούσιοι δεν πηγαίνουν στα σπίτια των φιλοσόφων;». Ο Αρίστιππος αποκρίθηκε: «Γιατί οι φιλόσοφοι ξέρουν τι τους λείπει, ενώ οι πλούσιοι δεν ξέρουν».

*

Ο Διογένης βλέποντας κάποιον να δείχνει ερωτευμένος με μια πλούσια γριά, είπε: «Σ’ αυτήν δεν κάρφωσε τα μάτια του, αλλά τα δόντια του».

*

Πληροφορήθηκε ο Αριστοτέλης από κάποιον ότι μερικοί τον έβριζαν. Ο φιλόσοφος απάντησε: «Καθόλου δεν με νοιάζει. Όταν είμαι απών, δέχομαι ακόμα και να με μαστιγώνουν».

*

Πλησίασε ένας τον Δημοσθένη, του είπε ότι χτυπήθηκε από κάποιον και τον παρακαλούσε να τον υπερασπιστεί ως συνήγορος. Ο Δημοσθένης του είπε: «Τίποτα δεν έπαθες». Όταν ο άνθρωπος άρχισε να φωνάζει, ο Δημοσθένης παρατήρησε: «Τώρα ακούω πραγματικά τη φωνή ενός αδικημένου ανθρώπου».

*

Ένας φαλακρός έβριζε τον Διογένη. Ο φιλόσοφος γύρισε και του είπε: «Δεν σου ανταποδίδω τις βρισιές, αλλά θα ήθελα να πω ένα ‘μπράβο’ στις τρίχες σου, γιατί απαλλάχτηκαν από ένα κακορίζικο κεφάλι».

*

Παρακινούσαν τον Φίλιππο τον Μακεδόνα να εξορίσει κάποιον που τον κακολογούσε. Ο Φίλιππος απάντησε: «Δεν είστε καλά! Θέλετε να τον στείλω να με κατηγορεί και σ’ άλλα μέρη;».

*

Ρώτησαν τον Αριστείδη τι τον στεναχωρούσε πιο πολύ στην εξορία. Εκείνος απάντησε: «Η κακή φήμη της πατρίδας μου. Όλοι την κακολογούν επειδή με εξόρισε».

*

Ο Φωκίων διαφωνούσε συνήθως με όλους πάνω σε πολιτικά θέματα. Μια φορά όμως, όταν μίλησε στην Εκκλησία του Δήμου, όλοι ασπάστηκαν τις ιδέες του. Απορημένος γύρισε προς τους φίλους του και τους ρώτησε: «Μήπως είπα σήμερα κάποια ανοησία, χωρίς να το καταλάβω;»

 

 *

Έλεγε ο Θαλής σε μια συντροφιά, ότι ο θάνατος δεν διαφέρει σε τίποτα απ’ τη ζωή. Κάποιος τότε τον ρώτησε:
– Αφού είναι έτσι, τότε γιατί δεν προτιμάς τον θάνατο;
Ο φιλόσοφος απάντησε:
– Ακριβώς γιατί δε διαφέρει από τη ζωή!

 *

Σε κάποιον που έλεγε ότι η ζωή είναι άσχημη, ο Διογένης ο Κυνικός είπε:
– Άσχημη δεν είναι η ζωή. Άσχημη είναι η άσχημη ζωή!

 *

Ένας φλύαρος κουρέας, ρώτησε τον βασιλιά της Μακεδονίας, Αρχέλαο:
– Πως θες να σε κουρέψω;
Ο Αρχέλαος απάντησε:
– Σιωπηλός!

 *

Κάποιος κλώτσησε τον Σωκράτη, χωρίς ο τελευταίος ν’ αντιδράσει. Στην απορία ενός από τη συντροφιά, πως ανέχτηκε κάτι τέτοιο, ο φιλόσοφος απάντησε:
– Αν με κλωτσούσε γάιδαρος, μήπως θα έπρεπε να του κάνω μήνυση;

 *

Ο Πύρρος, ο βασιλιάς της Ηπείρου, νίκησε δυο φορές τους Ρωμαίους, αλλά έχασε πολλούς στρατιώτες και αξιωματικούς. Τότε είπε:
– Αν πετύχουμε άλλη μια νίκη σαν και αυτές, καταστραφήκαμε!

 *

Κάποιος ρώτησε τον Θεμιστοκλή:
– Τι θα ήθελες να ήσουν; Αχιλλέας ή Όμηρος;
Ο Θεμιστοκλής ρωτά κι αυτός:
– Εσύ τι θα ήθελες να ήσουν; Νικητής στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ή αυτός που αναγγέλει τα ονόματα των νικητών;

 *

Κάποτε, ο Κράτης, ο κυνικός φιλόσοφος, δεν απάντησε σε μια ερώτηση του φιλόσοφου Στίλπωνα, αλλά άφησε μια πορδή, εκφράζοντας έτσι την περιφρόνησή του. Ο Στίλπωνας αντιμετώπισε αυτή τη στάση, με την παρατήρηση:
– Γνώριζα ότι η απάντησή σου θα ήταν εντελώς άσχετη προς την ερώτησή μου!

 *

Ο Δημοσθένης έπιασε έναν να τον κλέβει. Ο κλέφτης προσπάθησε να δικαιολογηθεί:
– Δεν ήξερα ότι αυτό που έκλεβα είναι δικό σου…
Κι ο Δημοσθένης του είπε:
– Γνώριζες ωστόσο πολύ καλά, ότι δεν ήταν δικό σου!

 

* 

Κάποτε ο Διογένης φώναζε: «Ελάτε εδώ, άνθρωποι!». Και όταν μαζεύτηκαν
πολλοί, τους κυνήγησε με το μπαστούνι του, λέγοντας: «Ανθρώπους κάλεσα,
όχι καθάρματα!».

* 

Ο Φωκίωνας διαφωνούσε συνήθως με όλους πάνω σε πολιτικά θέματα. Μια φορά
όμως, όταν μίλησε στην Εκκλησία του Δήμου, όλοι ασπάστηκαν τις ιδέες του.
Απορημένος γύρισε προς τους φίλους του και τους ρώτησε: «Μήπως είπα σήμερα
κάποια ανοησία, χωρίς να το καταλάβω;». 

*

Έτρωγε κάποτε ο Διογένης σε λαϊκό μαγειρείο. Σε μια στιγμή βλέπει να περνά
απέξω ο ρήτορας Δημοσθένης. Τον φώναξε να πάει μέσα. Εκείνος αρνήθηκε για
λόγους αξιοπρέπειας. Τότε ο Διογένης του λέει: «Δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι.
Και ο κύριός σου (δηλ. ο λαός) έρχεται συχνά εδώ». 

*

Ο Διογένης έπαιρνε το γεύμα του στη μέση της αγοράς και μερικοί μαζεύτηκαν γύρω του αποκαλώντας τον «σκύλο».  Ο Διογένης αντέστρεψε τον χαρακτηρισμό λέγοντας: «Σκύλοι είστε εσείς, που μαζευτήκατε και κοιτάτε έναν άνθρωπο στο στόμα την ώρα που τρώει».

*

Έβριζε κάποιος τον Αρίστιππο.  Ο τελευταίος δεν απαντούσε, αλλά έφευγε γρήγορα.  Ο υβριστής τον ρώτησε θυμωμένος «Γιατί φεύγεις;» και ο φιλόσοφος απάντησε «Αν εσύ έχεις τη δυνατότητα να βρίζεις, εγώ έχω τη δυνατότητα να μην ακούω τις βρισιές σου».

———————————————————————————————–

Τα παραπάνω ανέκδοτα ήταν επιλογή

από το βιβλίο του Σωκράτη Γκίκα

«ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ»

– Εκδόσεις: ΣΑΒΒΑΛΑΣ
– Χρονολογία Εκδοσης: 2001
– Σελίδες: 160
– ISBN: 960-460-590-9

ΠΡΩΤΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ "ΟΠΩΣ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΖΗΣΩ"

Το μυθιστόρημα «Όπως ήθελα να ζήσω» της Ελένης Πριοβόλου από τις εκδόσεις Καστανιώτη κέρδισε το φετινό βραβείο αναγνωστών. Η ίδια δήλωσε ότι αυτό το βραβείο της δίνει την ευκαιρία να γίνει ευρέως γνωστή η δουλειά της, παρόλο που δουλεύω 25 χρόνια ως συγγραφέας.

Το μυθιστόρημα της Ε. Πριοβόλου μας μεταφέρει στην Αθήνα του τέλους του 19ου αιώνα, μια εποχή έντονου πολιτικού κλίματος αλλά και παθών σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο ώστε να «φέρνει το άρωμα» της σημερινής πραγματικότητας στον αναγνώστη.

«Εμείς οι συγγραφείς ψάχνουμε το τις πταίει σε αυτή τη χώρα στο βάθος της εξέλιξης της. Το βιβλίο αυτό έχει κοινωνικό, ιστορικό και πολιτικό υπόβαθρο» συνέχισε η συγγραφέας…
 

Η Ελένη Πριοβόλου γεννήθηκε στο Αγγελόκαστρο Μεσολογγίου και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες και η τάση της να αναπαριστά με σύμβολα τον κόσμο τη στράτευσε στο παραμύθι το οποίο υπηρετεί επί είκοσι τρία χρόνια. Μέχρι σήμερα έχει γράψει δεκαεπτά βιβλία για παιδιά και εφήβους και το «Όπως θα ήθελα να ζήσω» είναι το τρίτο μυθιστόρημα που υπογράφει για μεγάλους.

«Το Βραβείο Αναγνωστών είναι από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του ΕΚΕΒΙ και τέσσερα από τα έξι βραβεία έχουν απονεμηθεί σε βιβλία των εκδόσεων Καστανιώτη. Οι αναγνώστες ψάχνουν βιβλία με ιστορίες μεστές, καλογραμμένες και ιστορημένες και πιστεύω θα απολαύσουν το βιβλίο της κυρίας Πριοβόλου» ανέφερε ο εκδότης Θανάσης Καστανιώτης που ήταν παρών στην εκδήλωση που διοργανώθηκε νωρίς σήμερα, στο εστιατόριο του νέου Μουσείου της Ακρόπολης.
 
Φέτος, η νικήτρια αναδείχθηκε με πάνω από έξι χιλιάδες ψήφους, την μεγαλύτερη συμμετοχή που έχει σημειώσει ποτέ η διοργάνωση, στα έξι χρόνια που αισίως μετρά.
 
Στην εκδήλωση παρεβρέθηκε για να παραδώσει τη σκυτάλη, ο περσινός νικητής της διοργάνωσης Γιάννης Καλπούζος που είχε τιμηθεί με το βραβείο του 2009 για το βιβλίο του «Ιμαρέτ».

«Είμαι από τους πρώτους που έχουν διαβάσει το βιβλίο που βραβεύεται σήμερα . Το βρίσκω εξαιρετικό, η ιστορία του που εκτυλίσσεται στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα έχει πολλά κοινά στοιχεία με τη σημερινή εποχή» είπε ο κ. Καλπούζος.

Το βιβλίο της Ελένης Πριοβόλου αναδείχθηκε ανάμεσα από άλλα δεκατέσσερα βιβλία που έπαιρναν μέρος στο διαγωνισμό. Τα μέλη των 280 Λέσχεων Ανάγνωσης που λειτουργούν σε Ελλάδα και Κύπρο ψήφισαν με γραπτά μηνύματα μέσω κινητού από τις 10 Νοεμβρίου έως και την περασμένη Δευτέρα.
Η συγγραφέας παρέλαβε το βραβείο από την πρόεδρο του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου Κατρίν Βελλισάρη 

e-viotia

newsbeast.gr

"ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΑΘΩΝΑΣ" ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΛΙΑΡΤΟΥ

Σας προσκαλώ και σας περιμένω στην παρουσίαση του βιβλίου μου  

«Μαραθώνιος και Μαραθώνας: η πλήρης διατριβή στην κλασσική διαδρομή»  

 που θα φιλοξενηθεί στην αίθουσα του Συνεδριακού Κέντρου Δήμου Αλιάρτου την Κυριακή 12 Δεκεμβρίου στις 6:00 μ.μ.

  Κατά την διάρκεια της παρουσίασης θα γίνει αναφορά σε όλους τους αθλητές στίβου που κατάγονται από τα χωριά του Καλλικρατικού Δήμου Αλιάρτου.

  Επίσης θα γίνει συζήτηση για τον κλασσικό αθλητισμό στην περιοχή..

Ομιλητές:

• Γιώργος Χατζηχρονόγλου (ΚΦΑ, Ιεροψάλτης)
• Γιάννης Κατσέλης (Νομικός εξ Ασωπίας)
• Οδυσσέας Καρβούνης (Νομικός, Πρόεδρος ΑΓΕ Βοιωτίας)
• Γιώργος Φαράντος (Καθηγητής ΤΕΦΑΑ)

Με τιμή

Ηρακλής Αθανασόπουλος

Δημοσιογράφος

Από την παρουσίαση του Βιβλίου "ΤΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΘΗΒΩΝ "

Η πλούσια ιστορία και τέχνη της Βοιωτίας από την παλαιολιθική έως και τη βυζαντινή περίοδο και οι θησαυροί που έχουν κατά καιρούς βρεθεί στη Βοιωτική γη, ζωντανεύουν στη φετινή έκδοση που χρηματοδοτούν και επιμελούνται το Κοινωφελές Ίδρυμα Ιωάννη Σ. Λάτση και η Eurobank EFG με τίτλο «Το Αρχαιολογικό Μουσείο Θηβών». Η δωδέκατη προσθήκη στη σειρά «Ο Κύκλος των Μουσείων» παρουσιάστηκε την Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου στο Παλλάς Αθηνά, έδρα του Κοινωφελούς Ιδρύματος Ιωάννη Σ. Λάτση.

Κατά την ομιλία της η κ. Μαριάννα Ι. Λάτση σημειώνοντας το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο παρουσιάζεται η φετινή έκδοση υπογράμμισε ότι «ισορροπώντας μεταξύ της ανάγκης συνεχούς ανάδειξης και προβολής του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και της ακόμα επιτακτικότερης…

…ανάγκης για ποικιλότροπη στήριξη της σύγχρονης Ελλάδας, το Κοινωφελές Ίδρυμα Ιωάννη Σ. Λάτση επιχειρεί καθημερινά να προσαρμόσει τις δράσεις του για να αντιμετωπίσει τις νέες προκλήσεις». «Δεν επιδιώκουμε τις ασφαλείς και προφανείς χορηγικές επιλογές που απλά θα ενισχύσουν το κύρος και την αξιοπιστία του Ιδρύματός μας. Μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα η επαφή με την κοινωνική επικαιρότητα και αναζητούμε νέους και πρωτότυπους τρόπους αμφίδρομης επικοινωνίας με την κοινωνία, στηρίζοντας συχνά καινοτόμα προγράμματα», τόνισε. Προσέθεσε ότι: «Αρμονικά ενταγμένη στους στόχους του Ιδρύματος είναι και η έκδοση που παραδίδουμε σήμερα, αφιερωμένη στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Θήβας. Θέλω πραγματικά να ελπίζω ότι το Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης των Θηβών, που ανακαινισμένο θα ανοίξει πολύ σύντομα τις πύλες του, με την ελάχιστη συνδρομή της έκδοσης αυτής, θα αποκτήσει την αναγνωρισιμότητα και τη θέση που του αναλογεί στο ψηφιδωτό των ελληνικών αρχαιολογικών μουσείων της πατρίδας μας».

Στον πρόλογο της έκδοσης ο Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού κ. Παύλος Γερουλάνος τονίζει ότι «αυτή η έκδοση έρχεται να προστεθεί στην προσπάθεια ανάδειξης του πλούτου του μουσείου, με τη φιλοδοξία να λειτουργήσει συμπληρωματικά στο έργο της επανέκθεσης που θα εκσυγχρονίσει το μουσείο και θα το κάνει πιο προσιτό στο κοινό του. Η συνεργασία αυτή έχει τεράστια αξία διότι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται ο κόσμος ποιοι είμαστε και ποια είναι η δική μας ταυτότητα εξαρτάται τόσο από τη σημερινή Ελληνική δημιουργία όσο και από τον τρόπο που αναδεικνύουμε την κληρονομιά μας».

Ο Αναπληρωτής Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού κ. Τηλέμαχος Χυτήρης στην ομιλία του ανέφερε «η Ελλάδα του 19ου και του 20ου αιώνα είχε δύο δρόμους ν’ ακολουθήσει για να δημιουργήσει την ταυτότητά της στον σύγχρονο κόσμο. Ένα ταξίδι στο χρόνο, στο παρελθόν, στην αρχαία Ελλάδα και την κληρονομιά των αξιών της (δημοκρατία, φιλοσοφία, τέχνη) και ένα άλλο δρόμο προς το μέλλον της. Αυτοί οι αντίθετοι σε κατεύθυνση δρόμοι είναι ένας ουσιαστικά. Η Ελλάδα τροφοδοτεί το σήμερα και το αύριο και μέσω του ιστορικού της παρελθόντος. Το σήμερα περνάει κρίση. Το παρελθόν είναι σταθερό και βοηθάει με την ανάδειξή του και την προβολή του. Πέρα από τις προσπάθειες του ΥΠΠΟΤ που, σωστά συνδέει τον πολιτισμό και με τον τουρισμό, υπάρχουν ιδιώτες που συμβάλλουν τα μέγιστα στην προσπάθεια αυτή, όπως το Κοινωφελές Ίδρυμα Ιωάννη Σ. Λάτση και η Eurobank EFG».

Ο Διευθύνων Σύμβουλος της Eurobank EFG κ. Νίκος Νανόπουλος τόνισε ότι «στη συγκυρία που ζούμε σήμερα ειδικό βάρος έχει η σημασία της υπαγωγής του ιδιωτικού προτάγματος στο κοινό καλό, ως τρόπος ζωής. Γιατί όταν το δημόσιο ήθος διαμορφώνει την ατομική συμπεριφορά, τότε οι άνθρωποι είναι ικανοί για μεγάλα έργα και οι κοινωνίες ικανές να αναπτυχθούν και να ευημερήσουν. Η προσφορά, η αυταπάρνηση, η αίσθηση του καθήκοντος, η πειθαρχία, η στοίχιση στις ανάγκες της πατρίδας είναι αξίες που σήμερα είναι και πάλι βασανιστικά επίκαιρες. Η ιστορία της Θήβας που παρουσιάζεται μέσα από τη σημερινή έκδοση μας θυμίζει ότι αυτές τις αξίες κληροδότησε ο ελληνικός πολιτισμός στην παγκόσμια κοινότητα των ανθρώπων. Σήμερα, εμείς οι Έλληνες σε αυτές τις αξίες θα πρέπει και πάλι να στραφούμε και να τις έχουμε ως πυξίδα, στην τεράστια προσπάθεια που καταβάλλει η χώρα και η ελληνική κοινωνία να βγει από την κρίση και να χτίσει το μέλλον που της αξίζει, μέλλον ανάπτυξης, προόδου και ευημερίας».

Ο συγγραφέας του βιβλίου κ. Βασίλης Αραβαντινός, προϊστάμενος της Θ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων κατά την ομιλία του τόνισε ότι «η ιστορική και καλλιτεχνική πορεία της Βοιωτίας δια μέσου των χιλιετηρίδων προβάλλονται σήμερα στις σελίδες ενός βιβλίου, προϊδεάζοντας τη μελλοντική έκθεσή τους. Οι εικόνες φαίνονται τρισδιάστατες, τα αρχαία ανασταίνονται και συνομιλούν οικεία, πρώτη φορά μεταξύ τους και μαζί μας. Η ανάσταση αυτή συνεχίζεται στο Μουσείο Θηβών, με τη σταθερή πορεία του προς τη νέα έκθεση των αρχαίων και των μεσαιωνικών συλλογών του» και προσέθεσε «ξαφνιάζει και εκπλήσσει ευχάριστα η προεγκαινιακή παρουσίαση των ανεκτίμητων θησαυρών του Μουσείου, σε έναν αφιερωματικό τόμο, με παράλληλη ανάρτησή τους στο ηλεκτρονικό διαδίκτυο, ώστε να φθάσουν σε κάθε σημείο της Οικουμένης μας. Η πληρότητα, η σημασία και η ποιότητα των βοιωτικών αρχαιοτήτων δικαιολογούν ασφαλώς την υπέρβαση των συνήθων πρακτικών. Η επιλογή των «αρχαίων» του τόμου δεν έγινε από τις προθήκες ενός έτοιμου και επισκέψιμου Μουσείου αλλά από ένα πλήθος ισάξιων και ανόμοιων έργων, ανεκτίμητων κειμηλίων πολιτισμού, πολλά από τα οποία προορίζονται για την εν δυνάμει, και ήδη εν πλήρη εξελίξει, επανέκθεσή του».

Η παρουσίαση του «Αρχαιολογικού Μουσείου Θηβών» πραγματοποιείται μέσα από έναν πολυτελή τόμο 400 σελίδων, εικονογραφημένων συνολικά με 671 φωτογραφίες. Η γενική φροντίδα της έκδοσης ανήκει στην κ. Ειρήνη Λούβρου, ο σχεδιασμός και η καλλιτεχνική επιμέλεια στον κ. Δημήτρη Καλοκύρη ενώ η φωτογράφηση στον κ. Σωκράτη Μαυρομμάτη. Η εκτύπωση πραγματοποιήθηκε από την εταιρεία Φωτόλιο & Typicon Α.Ε., υπεύθυνος για τους διαχωρισμούς ήταν η Indigo Graphics A.E. και για τη βιβλιοδεσία η Στάμου Ε.Π.Ε. Η μετάφραση στα Αγγλικά έγινε από την κ. Τζούντη Γιαννακοπούλου.

Όπως κάθε χρόνο, το Κοινωφελές Ίδρυμα Ιωάννη Σ. Λάτση, θα διανείμει αντίτυπα της νέας έκδοσης του Κύκλου των Μουσείων σε Τμήματα Αρχαιολογίας Ελληνικών και ξένων πανεπιστημίων, ξένες Αρχαιολογικές Σχολές και Ινστιτούτα στην Ελλάδα, υπηρεσίες του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού καθώς και σε επιλεγμένες βιβλιοθήκες στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Από αριστερά προς τα δεξιά : ο συγγραφέας κ.Βασίλης Αραβαντινός, η κα Μαριάννα Λάτση, ο Αναπληρωτής Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού κ.Τηλέμαχος Χυτήρης, η κα Εριέττα Λάτση, ο Γενικός Δ/ντής του Ομίλου Λάτση κ.Βαγγέλης Χρόνης, η εκδότης κα Ειρήνη Λούβρου και ο Δ/νων Σύμβουλος του Ομίλου Eurobank EFG κ.Νικόλαος Νανόπουλος

exeisminima.gr

"ΑΠΟΨΕ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΦΙΛΟΥΣ"