Category Archives: Ιστορικά
ΕΝΑ ΑΓΝΩΣΤΟ-ΧΑΜΕΝΟ ΦΙΛΜ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ…(ΒΙΝΤΕΟ)
Ο George Magarian, γεννημένος το 1895, κινηματογράφησε με μια μηχανή 35 mm, πολλές σκηνές της ανθρωπιστικής καταστροφής, στη Σμύρνη, στην Αθήνα και στον Πειραιά…Οι συγκλονιστικές αυτές εικόνες παρέμειναν επί 60 και πλέον χρόνια στο διαμέρισμα της συζύγου του, στη Νέα Υόρκη. Ολοι αγνοούσαν την ύπαρξή τους, έως ότου το 2008 ο εγγονός του, ο Robert Davidian, βρήκε το μοναδικό αυτό ντοκουμέντο, το έσωσε από τη φθορά του χρόνου, και έτσι, είμαστε τώρα σε θέση να δούμε αυτά τα μοναδικά σπαράγματα της μνήμης...xyzcontagion
Η επανάσταση του 1821 στη Βοιωτία (2o Μέρος)
1824, Τέταρτη εισβολή των Τούρκων στην Ανατολική Στερεά
Οταν έμαθε ο Σουλτάνος για την αποτυχία της εκστρατείας, τόσο του Γιουσούφ Βερκόφτσαλη, εναντίον της Ανατολικής Ελλάδας, όσο και των Μουσταή και Ομέρ, εναντίον της Δυτικής, ανέθεσε στο νέο αρχηγό της Ρούμελης, τον Ιμπραήμ Δερβίς πασά, να υποτάξει την Ελλάδα.
Ο Δερβίς στρατολογησε βιαστικά 30 χιλιάδες στρατό και έφτασε στα μέσα Ιουνίου στο Λιανοκλάδι. Μια δύναμη 10 χιλιάδων Αλβανών υπό τις διαταγές του Βερκόφτσαλη και Αμπαζ πασά, τους έστειλε να περάσουν την Γραβιά, να επιτεθούν στην Αμφισσα κι από κει να εισβάλουν σε Βοιωτία και Αττική…
Η στρατιά αυτή ηττήθηκε στην Αμπλιανη, ανάμεσα σε Γραβιά και Αμφισσα, από τις δυνάμεις του Πανουργιά και αναγκάστηκε να επιστρέψει πάλι στη Θεσσσαλία, χωρίς να μπορέσουν να εισβάλουν σε Βοιωτία και Αττική.
Στο μεταξύ, ο Ομέρ πασάς της Καρύστου, τον οποίο διέταξε ο Δερβίς να εισβάλει στην Αττική, δέχθηκε σφοδρές επιθέσεις από το σώμα του Σκουρτανιώτη, στα στενά του Ωρωπού. Οι Τούρκοι υπέστησαν μεγάλη ήττα και κινδύνεψαν να συντριβούν εντελώς.
1825, Πέμπτη εισβολή των Τούρκων στην Ανατολική Ελλάδα
Ο Σουλτάνος Μαχμούτ, απογοητευμένος, έπαψε να ελπίζει στις δικές του δυνάμεις και απευθύνθηκε στον Μεχμέτ Αλή της Αιγύπτου, που ήταν φιλόδοξος και με τακτικό στρατό και δυνατό ναυτικό. Εκείνος ανέθεσε την αποστολή στον Ιμπραήμ, ο όποιος εκμεταλεύτηκε τις εσωτερικές διενέξεις των Ελλήνων και αποβιβάστηκε ήσυχα και άνετα στην Πελοπόνησο. Κατόρθωσε να την καταλάβει ολόκληρη και να καταπνίξει την εκεί επανάσταση, αιχμαλωτίζοτας χιλιάδες τους οποίους πούλησε ως δούλους.
Ο Κιουταχής στη Στερεά Ελλάδα
Στη Ρούμελη, αρχιστράτηγος των Τούρκων διορίστηκε ο Ρεσήτ Μεχμέτ πασάς, γνωστός και ως Κιουταχής, ο οποίος εισέβαλε τον Απρίλιο του 1825 στην Ελλάδα. Στις διαταγές του είχε 4 πασάδες και μεγάλη δύναμη σε πεζικό και ιππικό. Από αυτή τη δύναμη έστρεψε 10 χιλιάδες εναντίον του Μεσολογγίου και 8 χιλιάδες εναντίον της Ανατολικής Ελλάδας, με επικεφαλής τον Αμπαζ πασα.
Οι στερεοελλαδίτες οπλαρχηγοι από την Πελοπόνησο που πολεμούσαν χωρίς αποτέλεσμα τον Ιμπραήμ, έσπευσαν να υπερασπίσουν την ιδιαίτερη πατρίδα τους, με αρχηγό τον Γκούρα.
Τα πράγματα είχαν πάλι αλλάξει και ο Οδυσσέας Ανδρούτσος είχε επικυρηχθεί απο την κεντρική διοίκηση. Βλέποντας ότι και ο Κολοκοτρώνης είχε φυλακιστεί, σκέφτηκε ίσως ότι θα μπορούσε να πάθει κι αυτός τα ίδια και άρχισε διαπραγματεύσεις με τον Ομερ πασά της Καρύστου με αντάλλαγμα το αρματολύκι της Ρούμελης υπό τους Τούρκους.
Συγκρούστηκε σε εμφύλια διαμάχη πολλες φορές με τον Γκούρα στη Χαιρώνεια και τις Λιβανάτες. Αργότερα μετάνιωσε, εγκατέλειψε τους Τούρκους και ενώθηκε με τις δυνάμεις του Γκούρα, ο οποίος του υποσχέθηκε αμνηστία.
Η κυβέρνηση όμως δεν έδωσε ποτέ αμνηστία στον Οδυσσέα και δεν ήθελε πλέον την υποταγή του, αλλά την εκτέλεση του, δίνοντας τη σχετική διαταγή στο Γκούρα, να προχωρήσει άμεσα στη δολοφονία του.
Αν και από τους σύγχρονους του, θεωρήθηκε προδότης οι μεταγενέστεροι δεν είναι της ίδιας γνώμης.
Οταν τον συνέλαβαν σε μοναστήρι του Δομβού, έπειτα από διαταγή του Γκούρα, εκείνος ζήτησε τη βοήθεια των δύο ψυχογιών του , του Σπύρου Πέτρου και του Ιωάννη Καρακούρη, από τους Αγίους Θοεδώρους της Θήβας, για να δραπετεύσει κατά τη μεταφορά του.
Θα τους φύγω, είπε, στο δρόμο,μόνο αν μου κόψετε σεις τα σχοινιά που μ΄εχουν δέσει τα χέρια.
Εκείνοι φοβήθηκαν και όχι μόνο δεν έκαναν ό, τι τους είπε αλλά επέστησαν την προσοχή των ανδρών που τον συνόδευαν να δέσουν με χονδρό σχοινί τα πόδια του Οδυσσέα, κάτω από την κοιλιά του αλόγου, γιατί αλλιώς θα δραπέτευε ακόμα και δεμένος.
Οδηγήθηκε δέσμιος στην Ακρόπολη της Αθήνας και το πρωί της 6ης Ιουνίου, βρέθηκε νεκρός, έξω από το τείχος της.
Στα τέλη Μαίου, εισέβαλε καινούργια τουρκική δύναμη απο τη Λαμία, με ηγέτη τον Τζελαϊντίν μπεη, με 4 χιλιάδες άνδρες. Εκεί ήδη βρίσκονταν 8 χιλιάδες πεζοί και 2χιλιάδες ιππείς εκτός απο το στρατό της Ευβοιας.
Η είδηση για τη νέα εισβολή , ανάγκασε τους οπλαρχηγούς να αποσυρθούν στα οχυρά μέρη της Θήβας και της Λιβαδειάς, για να αμυνθούν καλύτερα. Παράλληλα αποθράσυνε τους Τούρκους που βρίσκονταν στη Χαλκίδα, οι οποίοι εκμεταλεύτηκαν την ευκαιρία και 600 από αυτούς, έφτασαν μέχρι τη Θήβα, λεηλατώντας τα χωριά της Αυλίδας και της πεδινής Τανάγρας, προχωρώντας μέχρι τα Σκούρτα. Στη συνέχεια σκόπευαν να σκορπήσουν την καταστροφή σε ολόκληρη της Αττική , αλλά οι Βάσσος, Κριεζώτης και Σκουρτανιώτης, κατέλαβαν για άλλη μια φορά το στενό των Ελευθερών (Κάζα) και την Ελευσίνα, αναγκάζοντας τους να καταφύγουν στην Ευβοια.
Αυτή ήταν η κατάσταση στη Βοιωτία, ενώ στην υπόλοιπη Ελλάδα – κυρίως στην Πελοπόνησσο- ήταν απελπιστική.
Η Ελλάδα το 1825 βρισκόταν σε μεγάλο κίνδυνο, από τις ορδές του Ιμπραήμ. Μόνο ένα μέσο σωτηρίας υπήρχε. Η επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων. Η Ρωσία ήταν μακριά . Κοντά βρίσκονταν μόνο η Αγγλία που ζητούσε ως αντάλλαγμα για βοήθεια την υποτέλεια της Ελλάδας και η Γαλλία που ζητούσε να γίνει βασιλειάς ο δούκας του Νεμούρς.
Το ελληνικό έθνος αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αγγλία, έτσι στις 24 Ιουλίου συντάχθηκε αίτηση την οποία υπέγραφαν μεριοί από τους σημαντικότερους στρατιωτικούς και πολιτικούς παράγοντες της Πελοπονήσου, των νησιών και της Στερεάς. Μεταξύ αυτών ο Κολοκοτρώνης, ο Μαυροκορδάτος, ο Μιαούλης, οι περισσότεροι μητροπολίτες και χιλιάδες ακόμα διακεκριμένοι πολίτες.
Από την επαρχία της Θήβας υπέγραψαν οι :
Παίσιος μητροπολίτης, πρωτοσύγγελος Διονύσιος, Πρωτόπαπας Κων/νος, Παπαπαναγιώτης, Χατζη-παπαγιάννης, Παπαχριστόδουλος, Παπαναστάσης από το Πυρί, ο στρατηγός Αθ. Σκουρτανιώτης, Γιάννος Παπά, Γρίβας Κατσικογιάννης αντιστράτηγος, Νικόλαος Αντωνάδος, Νικόλαος Βρυζάκης, Δράκος Τομαράς, Χατζη Αντώνης, Λάμπρος Οικονόμου, Θωμάς Λουκά Κατσώνης, Βασίλειος Πρωτόπαπας, Τάτσης Καπινιάρης, Παναγιώτης Καπινιάρης, Αναγνώστης Χατζημήτρου, Σιλβέστρος Στεφανάκης, Μανωλάκης Βελισσαρίου, Σπυρίδων Σπυριδόπουλος, Στάμάτης Παναγιώτου Μαρίνης, Πάυλος Χρυσοφού.
Σε επόμενα:
Η μάχη στο Μαυρομάτι και το αγνωστο ολοκαύτωμα του Αθ.Σκουρτανιώτη στην Αγία Σωτήρα.
Ο νεότερος Ιερός Λόχος των Θηβαίων αγωνιστών και η αιματοβαμένη σημαία του
exeisminima.gr
Η επανάσταση του 1821 στη Βοιωτία (1o Μέρος)
Αποσπάσματα από το Βιβλίο του Γ.ΤΣΕΒΑ Ιστορία της Θήβας και της Βοιωτίας.
1821, Επανάσταση και πρώτη εισβολή των Τούρκων στην Ανατολική Ελλάδα
Την 1η Απριλίου 1821, ο Βασίλης Μπούσγος, με διαταγή του Αθάνασιου Διάκου, που λίγο πριν απελευθέρωσε τη Λιβαδειά, κατέλαβε αμαχητί τη Θήβα, μια και οι Τούρκοι της πόλης προέβλεψαν τις εξελίξεις και έφυγαν για τη Χαλκίδα μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους.
Μετά από λίγες μέρες ύψωσε τη σημαία της επανάστασης ο Αθανάσιος Σκουρτανιώτης στα Δερβενοχώρια…
Εναντίον των επαναστατών της ανατολικής Ελλάδας, ο σουλτάνος έστειλε τον Ομερ Βρυώνη και τον Κιοσε Μεχμετ Πασά, με 10 χιλιάδες πεζούς και ιππείς. Ο Διάκος με τους οπλαρχηγούς Πανουργιά , Δυοβουνιώτη και δύναμη 1500 ανδρών αποφάσισαν να εμποδίσουν την κάθοδο των Τούρκων στην Αλαμάνα. Στις πρώτες επιθέσεις των Τούρκων, οι οπλαρχηγοί αποχώρησαν, ο Διάκος έμεινε μόνος του με 18 παληκάρια και πέρασε στην αθανασία.
Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ορκίστηκε να εκδικηθεί τον μαρτυρικό θάνατο του και αφού συνενοήθηκε με τον Πανουργιά, κατέλαβε με 160 εθελοντές στις 6 Μαίου το Χάνι της Γραβιάς. Αντιστάθηκε όλη μέρα με τους άνδρες του και έτρεψαν σε φυγή τον στρατό του Ομερ Βρυώνη, σκοτώνοντας 300 και τραυματίζοντας διπλάσιους. Εφυγαν την επόμενη νύχτα, έχοντας μόνο 2 ή 6 νεκρούς.
Στην ένδοξη εκείνη μάχη πήραν μέρος πολλοί Βοιωτοί, ανάμεσά τους ο Βασίλειος Κόλλιας από τη Θίσβη και ο Δρίτσουλας από τα Χώστια.
Η νίκη αυτή, έσωσε την επανάσταση, εκείνη τη χρονιά, ανατρέποντας τα σχέδια του Ομέρ Βρυώνη, να περάσει αμαχητί στη Πελοπόνησσο και να διαλύσει την πολιορκία της Τριπολιτσάς.
Αργότερα ο Ομέρ Βρυώνης κατέλαβε τη Λιβαδειά και με τον Κιοσε Μεχμέτ πασά, στη συνέχεια τη Θήβα. Εμειναν στη Θήβα, για μερικές μέρες, περιμένοντας ενισχύσεις από τον Βευράν πασά με 8 χιλιάδες ανδρες, οι οποίες δεν έφθασαν ποτέ καθώς νικήθηκαν στη Λαμία, από τους οπλαρχηγους Γκούρα, Πανουργιά και Δυοβουνιώτη με τους 2000 άνδρες τους.
Ο Ομέρ, άφησε τον Κιοσέ στη Βοιωτία, να καταστείλει την επανάσταση και κατευθύνθηκε στην Ευβοια, όπου έφτασε με 3 χιλιάδες Αλβανούς στις 14 Ιουλίου. Δεν κατόρθωσε όμως να νικήσει τους Ελληνες που είχαν για ηγέτες, τους οπλαρχηγούς Αγγελή και τον Θηβαίο Κώτσα, ο όποιος είχε δικό του στρατιωτικό σώμα.
Αμέσως μετά, ο Ομέρ, πέρασε από την Αυλίδα, στην Τανάγρα για να παει στην Αθήνα, καθώς επειγόταν να προσφέρει βοήθεια στους πολιορκημένους Τούρκους στην Ακρόπολη. Στις 17 Ιουνίου, διανυκτέρευσε στη Λιάτανη (Αγιο Θωμά) και επιτέθηκε στο σώμα του Χατζη-Μελέτη Βασιλείου, ο οποίος είχε παει στο σημείο εκείνο για να αποτρέψει την εισβολή στην Αττική.Το σώμα αυτό δεν ήταν δυνατό να αντισταθεί στον πολυάριθμο στρατό και διασκορπίστηκε, ενώ ο Ομέρ στρατοπέδευσε στις 20 Ιουνίου στα Πατήσια.
Ηττα των Τούρκων στα Δερβενοχώρια
Ο Κιοσέ Μεχμέτ πασά που έμενε στη Θήβα, έμαθε ότι στα Δερβενοχώρια κατέφευγαν όλοι οι επαναστάτες και υπάγονταν στις διαταγές του Αθανάσιου Σκουρτανιώτη. Αποφάσισε να καταλάβει τα Δερβενοχώρια, στέλνοντας απόσπασμα 500 ανδρών με επικεφαλής τον Κιαμήλ μπέη.
Οι Τούρκοι, αναχώρησαν από τη Θήβα, έφτασαν στον Ασωπό ποταμό και πέρασαν τη γέφυρα του Μητροπολίτη (του Αγίου Ιωάννη του Καλοκτένη). Προχώρησαν προς τα Δερβενοχώρια, ακολουθώντας τον συντομοτερο δρόμο, από την Γκούρεζα, αλλά απότομο και δύσβατο, ελπίζοντας πως θα τον εύρισκαν αφύλακτο.
Αλλά όταν έφτασαν στη ράχη του βουνού, στη θέση Ταμπούρι, τους υποδέχθηκαν 300 περίπου Δερβενοχωρίτες με πυκνά πυρά και τους έτρεψαν σε φυγή, αφηνοντας στο πεδίο της μάχης 100 νεκρούς και τραυματίες. Στη μάχη αυτή που εγινε στις 25 Ιουλίου 1821, έπεσαν έπειτα από γενναίο αγώνα 10 Δερβενοχωρίτες (ανάμεσά τους ο παππούς του Γ.ΤΣΕΒΑ, Μελέτης).
Ο Μεχμέτ Κιοσε πασας δεν έκανε άλλη απόπειρα εναντίον των Δερβενοχωρίων και περιορίστηκε στη Θήβα, όπου στα τέλη Σεπτεμβρίου, έφτασε ο Ομέρ Βρυώνης.
Οι δύο αυτοί πασάδες, δεν μπόρεσαν , ούτε να βοηθήσουν τον Βευράν πασά, που ερχόταν να τους υποστηρίξει, ούτε να καταπνίξουν την επανάσταση σε Βοιωτία, Ευβοια και Αττική και επέστρεψαν στα Ιωάννινα.
Η εκστρατεία των 3 πασάδων με συνολικά 20 χιλιάδες άνδρες, η οποία είχε σκοπό να λύσει την πολιορκία της Τριπολιτσάς, απέτυχε οικτρά και η Επανάσταση στην Ελλάδα και την Πελοπόνησσο για το έτος 1821, απαλλάχτηκε από κάθε κίνδυνο.
1822, Δεύτερη εισβολή των Τούρκων στην Ανατολική Ελλάδα
Το 1822, ήταν πλούσιο σε κάθε λογής γεγονότα και παρουσίασε πολλές μεταστροφές της τύχης. Ανέτειλε, φέροντας πρωτοχρονιάτικο δώρο στην Ελλάδα, το προσωρινό της πολίτευμα, το οποίο ψήφισε την 1η Ιανουαρίου στην Επίδαυρο.
Σύμφωνα με το πολίτευμα αυτό, οι εξουσίες ήταν 3, το Βουλευτικό, το Εκτελεστικό και το Δικαστικό.
Πρόεδρος του Βουλευτικού εκλέχτηκε ο Δημήτριος Υψηλάντης και πρόεδρος του Εκτελεστικού ο Μαυροκορδάτος . Το Εκτελεστικό διόρισε την ίδια μέρα πρόεδρο του υπουργικού συμβουλίου τον Θ.Νέγρη, υπουργό αστυνομικών τον Λειβαδίτη Λάμπρο Νάκο και μέλος τον επίσης Βοιωτό, Ιωάννη Λογοθέτη.
Οι έριδες όμως ανάμεσα στους οπλαρχηγούς και την κεντρική διοίκηση συνεχίζονταν, με αποτέλεσμα να πέσουν σε δυσμένεια οπλαρχηγοί όπως ο Οδυσσέας Ανδρούτσος και ο Κολοκοτρώνης. Ετσι έστειλαν τους Μαυρομιχαλαίους από την Πελοπόνησσο, να εκστρατεύσουν στην ανατολική Ελλάδα ταπεινώνοντας τον Οδυσσέα που ήταν μέχρι εκείνη την ώρα αρχηγός των δυνάμεων ση Ρούμελη.
Στην προσπάθεια να κυριέψουν την Κάρυστο με τη συμμετοχή του Οδυσσέα Ανδρούτσου, υπό τις διαταγές των Μαυρομιχαλαίων, ηττήθηκαν και επέστρεψαν στην Πελοπόνησσο. Η αρχηγία δεν δόθηκε και πάλι πίσω στον Οδυσσέα αλλά στον Υψηλαντη που ανέλαβε αρχιστράτηγος στην Ανατολική Ελλάδα.
Η εισβολή του Δράμαλη
Ο Σουλτάνος απογοητευμένος από την αποτυχία των 3 πασάδων διέταξε, νέα εκστρατεία εναντίον των Ελλήνων.
Ο Χουρσίτ πασας, νικητής του Αλή Πασά στα Γιάννενα, στρατολόγησε άμεσα, μεγάλο αριθμό ανδρών, από 24 χιλιάδες πεζούς, 6 χιλιάδες ιππείς και 10 χιλιάδες Αλβανούς.
Ο Σουλτάνος όμως, φοβήθηκε την δημοτικότητα του Χουρσίτ, αν αυτός κατέπνιγε την επανάσταση των Ελλήνων και ανέθεσε την αρχηγία της νέας εκστρατείας στον Μαχμούτ πασά της Δράμας, γνωστό ως Δράμαλη.
Με 4 χιλιάδες άνδρες, πέρασε τις Θερμοπύλες, ξεχύθηκε στις εύφορες πεδιάδες της Βοιωτίας και εισέβαλε στην Αττική. Η τραγική αυτή εισβολή ήταν τόσο τρομακτική, ώστε κανένας δεν τόλμησε να αντισταθεί.
Την 1η Ιουλίου 1822, σταμάτησε για λίγο στη Θήβα, για να κάψει την πόλη και να σπείρει παντού τον τρόμο. Η θριαμβευτική αυτή προέλαση του Δράμαλη, κατέληξε με την απόλυτη καταστροφή του, στα Δερβενάκια απο τις δυνάμεις του Κολοκοτρώνη.
Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, αναλαμβάνει φρούραρχος της Αθήνας και ξανπαίρνει τα ηνία ως αρχιστράτηγος της Ανατολικής Ελλάδας, καταφέρνοντας μεγάλο πλήγμα σε άλλη μια τουρκική στρατιά υπό τον Κιοσέ πασά που επιχείρησε να καταλάβει την Βοιωτία. Κατέφυγε σε τέχνασμα που τον σημάδεψε αργότερα, καθώς έπεισε τους Τούρκους μέσα από διαπραγματέυσεις, ότι θα καταθέσει τα όπλα και ότι κρατά εχθρική στάση απέναντι στην κυβέρνηση.
1823, Τρίτη εισβολή των Τούρκων στην Ανατολική Ελλάδα
Μετά την καταστροφή του Δράμαλη, ο Σουλτάνος έδωσε εντολή να εισβάλουν στην Ελλάδα 2 στρατιές. Η μια ερχόταν από την Ηπειρο και η άλλη από την Θεσσαλία, με σκοπό να ενωθούν στη Ναύπακτο, να περάσουν στην Πάτρα και να καταλάβουν την Πελοπόνησσο.
Ακολουθώντας αυτή την διαταγή ο Γιουσούφ πασά Βερκόφτσαλης (Μπερκόφ Σαλή) με 6 χιλίαδες πεζούς, μαζί με τον Σελήχ πασά και τους 4 χιλιάδες άνδρες του, εισέβαλε τον Απρίλιο του 1823, στην ανατολική Ελλάδα. Αντί να καταλάβει όμως την Αμφισσα και να εξασφαλίσει την επικοινωνία μετη Ναύπακτο, έφτασε στη Βοιωτία.
Και ενώ ο Σαλήχ πασάς, στρατοπέδευσε στη Θήβα και παρενοχλούσε απο εκεί τους επαναστάτες των επαρχιών της Θήβας και της Λιβαδειάς, ο Βερκόφτσαλης μπήκε με 5 χιλιάδες άνδρες στην Ευβοια.
Ο Οδυσσεάς Ανδρούτσος έσπευσε, απο την Τρίπολη όπου βρισκόταν και μαζί με τον Νικηταρά, τους Πελοπονήσσιους και τους Δερβενοχωρίτες του Σκουρτανιώτη, επιτέθηκε στους Τούρκους στο στενό των Ελευθερών (Κάζα), τους οποίους νίκησε και απώθησε στην Ευβοια.
Ούτε και η επίθεση των Τούρκων στη Δυτική Ελλάδα ήταν πετυχημένη καθώς μια δύναμη 12 χιλιάδων ανδρών υπό τον Ομέρ, ΄δεχθηκε επίθεση στο Καρπενήσι από τον Μάρκο Μπότσαρη και ηττήθηκε.
Ετσι έληξε άδοξα και η τρίτη εκστρατεία των Τούρκων εναντίον των Ελλήνων και η επανάσταση σώθηκε και για αυτή τη χρονιά.
Συνεχίζεται…
exeisminima.gr
Αποκτήστε ΔΩΡΕΑΝ τα Απομνημονεύματα του Στρατηγού Μακρυγιάννη
Ο Μακρυγιάννης αν και δεν είχε μάθει ποτέ γράμματα, άρχισε να γράφει τα Απομνημονεύματά του από το 1829, τα οποία φτάνουν χρονολογικά έως το 1850. Τα ολοκλήρωσε μετά την αποφυλάκισή του.
Λίγα Λόγια για τον Μακρυγιάννη…
Γιάννης Μακρυγιάννης (1797 – 1864)
Ο Γιάννης Μακρυγιάννης του Δημητρίου και της Βασιλικής γεννήθηκε στο Αβορίτι Δωρίδας τον Ιανουάριο του 1797. Το πραγματικό όνομα του ήταν Ιωάννης Τριανταφύλλου (ή Τριανταφυλλοδημήτρης – το Μακρυγιάννης είναι παρωνύμιο που οφειλόταν στο ψηλό ανάστημά του). Το 1804 σε ηλικία 7 ετών αναγκάστηκε να καταφύγει με την οικογένειά του στη Λιβαδειά, ύστερα από το φόνο του πατέρα του από τουρκαλβανούς του Αλή Πασά. Από τότε αναγκάστηκε να δουλέψει για να επιβιώσει και πέρασε επώδυνα και στερημένα παιδικά χρόνια.
Αρχικά εργάστηκε ως ψυχογιός ως το 1811. Το 1811 εγκαταστάθηκε στην Άρτα, όπου δούλεψε αρχικά ως επιστάτης στο υποστατικό του συμπατριώτη του Θανάση Λιδωρίκη και στη συνέχεια ασχολήθηκε με το εμπόριο και απέκτησε αξιόλογη περιουσία, την οποία πρόσφερε αργότερα στον Αγώνα.
Το 1820 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και το 1821 οργάνωσε στρατιωτική ομάδα 18 ανδρών από την Άρτα και εντάχθηκε στο σώμα του Γώγου Μπακόλα.
Συμμετείχε σε πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις δείχνοντας ιδιαίτερη ανδρεία και μεγάλες στρατιωτικές ικανότητες και διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στην Επανάσταση. Πολέμησε σε πολλές μάχες, τραυματίστηκε πολλές φορές, συχνά βαριά. Οι πληγές του οδήγησαν το κορμί του σε σταδιακή σήψη, η οποία τον συνόδευε για την υπόλοιπη ζωή του. Μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους και την άφιξη του Καποδίστρια το 1828 διορίστηκε Γενικός Αρχηγός της Εκτελεστικής Δύναμης της Πελοποννήσου, θέση την οποία έκρινε ως υποτιμητική σε σχέση με τη συνολική προσφορά του και η οποία τον οδήγησε σε πικρία.
Την περίοδο εκείνη ο Μακρυγιάννης έμαθε να γράφει, και άρχισε στις 26 Φεβρουαρίου 1829 να γράφει τα Απομνημονεύματά του, τα οποία θεωρήθηκαν από τους ιστορικούς της νεοελληνικής λογοτεχνίας ως πρότυπο γλωσσικού ύφους και αφηγηματικής τεχνικής και τον τοποθέτησαν στο χώρο του έντεχνου λόγου.
Το 1831 μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, τον οποίο θεωρούσε υπαίτιο για την άδικη στάση του κράτους έναντι των αγωνιστών του ’21, αποδέχθηκε με ενθουσιασμό την εκλογή του Όθωνα ως βασιλιά της Ελλάδας. Απογοήτευση δοκίμασε και από τη στάση του Όθωνα και από τον τρόπο διακυβέρνησης της Αντιβασιλείας. Τότε αποσύρθηκε στο σπίτι του (στη σημερινή περιοχή της Αθήνας που φέρει το όνομά του) μαζί με τη γυναίκα του Αικατερίνη Σκουζέ, με την οποία απέκτησε δώδεκα παιδιά, 10 αγόρια και δύο κορίτσια. Επανήλθε στον πολιτικό χώρο λίγο αργότερα και ως το 1834 εκλέχτηκε κατ’ επανάληψη δημοτικός σύμβουλος της Αθήνας, η οποία ήδη είχε γίνει πρωτεύουσα του κράτους.
Οι ενέργειές του για παραχώρηση Συντάγματος οδήγησαν σε κατ’ οίκον περιορισμό του, συνέχισε ωστόσο να αγωνίζεται και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην εξέγερση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843. Το 1851 συνελήφθη με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας και ύστερα από δίκη καταδικάστηκε σε θάνατο.
Η ποινή του τελικά δεν εκτελέστηκε και ο ίδιος αποφυλακίστηκε το 1854 με ενέργειες του Δ. Καλλέργη. Από τότε αποσύρθηκε στο σπίτι του και μόνο μετά την έξωση του Όθωνα ξαναπήρε τιμητικά τον τίτλο του υποστράτηγου και το 1864 του αρχιστράτηγου. Την ίδια χρονιά εκλέχτηκε πληρεξούσιος Αττικής με απόφαση της Εθνικής Συνέλευσης. Η υγεία του όμως ήταν κλονισμένη από τις κακουχίες, τους τραυματισμούς κατά την Επανάσταση και τις σκληρές συνθήκες της φυλακής.
Έτσι εγκατέλειψε την ενεργό δράση και αποσύρθηκε στο σπίτι του. Πέθανε στην Αθήνα στις 27 Απριλίου του 1864. Στο λογοτεχνικό του έργο ανήκουν επίσης τα Οράματα και θάματα, γραμμένα κατά τη διετία 1851 – 1852.
24grammata.com
e-alexandria.gr
ΒΗΜΑ ΑΛΙΑΡΤΟΥ 
